Traducción al inglés del discurso de Kennedy

Robert F. Kennedy Jr. sluit zich aan bij de Trump campaign. Zijn indrukwekkende, soms hartverscheurende speech resoneert 100% met de terugkerende thema’s op dit blog en ik vrees daarom dat er in onze media niet de juiste aandacht aan zal worden besteed. Kennedy spreekt namelijk onder meer over de rol van de media, de gevaren van een ongecontroleerd medisch-industrieel complex waar ook de belangrijkste toezichthouders deel van uitmaken en over Oekraïne. Dat laatste onderwerp valt weliswaar buiten de scope van dit blog maar ik kies voor integrale weergave van de speech. Dit is groot en belangrijk, besef dat wij Amerika bijna in alles volgen. Vandaar deze post.

De vertaling van de speech. Tussenkopjes en opmaak heb ik zelf toegevoegd.

Inleiding, achtergrond, politieke consequenties

Sorry dat ik iedereen heb laten wachten.

Zestien maanden geleden, in april 2023, lanceerde ik mijn campagne voor het presidentschap van de Verenigde Staten. Ik begon deze reis als Democraat, de partij van mijn vader en mijn oom. Het is de partij waar ik trouw aan ben. Lang voordat ik oud genoeg was om te stemmen, woonde ik op zesjarige leeftijd in 1960 mijn eerste democratische conventie bij en in die tijd waren de Democraten de voorvechters van de grondwet en van burgerrechten.

De Democraten stonden tegen autoritarisme, tegen censuur, tegen kolonialisme, imperialisme en onrechtvaardige oorlogen. Wij waren de partij van de arbeid, van de arbeidersklasse. De Democraten waren de partij van de transparantie van de overheid en de kampioen van het milieu. Onze partij was het bolwerk tegen de belangen van het grote geld en de macht van het bedrijfsleven. Ze deed haar naam eer aan en was de partij van de democratie.

Zoals jullie weten heb ik die partij in oktober verlaten omdat ze zo dramatisch was afgeweken van de kernwaarden waarmee ik ben opgegroeid. Het was de partij van oorlog, censuur, corruptie, Big Pharma, big tech, big ag en big money geworden. Toen het de democratie in de steek liet door de voorverkiezingen te annuleren om de cognitieve achteruitgang van de zittende president te verbergen, verliet ik de partij om me kandidaat te stellen als onafhankelijke partij.

De mainstream van de Amerikaanse politiek en journalistiek bespotte mijn beslissing. De conventionele wijsheid zei dat het zelfs onmogelijk zou zijn om als onafhankelijk kandidaat op het stembiljet te komen, omdat elke staat een onoverkomelijke wirwar van arbitraire regels heeft voor het verzamelen van handtekeningen. Ik zou meer dan een miljoen handtekeningen nodig hebben, iets wat geen enkele presidentskandidaat in de geschiedenis ooit had bereikt, en dan zou ik een team van advocaten en miljoenen dollars nodig hebben om alle juridische uitdagingen van de DNC aan te kunnen.

De neezeggers vertelden ons dat we een glazen versie van de onmogelijke berg aan het beklimmen waren. Het eerste wat ik je wil vertellen is dat we hun ongelijk hebben bewezen. Het is ons gelukt omdat we, onder de radar van de mainstream media, een massale onafhankelijke politieke beweging hebben geïnspireerd. Meer dan 100.000 vrijwilligers kwamen in actie, in de hoop dat ze de neergang van onze natie konden keren. Velen werkten dagen van 10 uur, soms in sneeuwstormen en zinderende hitte.

Maand na maand zetten ze tafels op bij kerken en boerenmarkten, gestimuleerd door een gedeelde visie van een natie die genezen is van haar verdeeldheid. Ze ronselden van deur tot deur in Utah en New Hampshire.

Vrijwilligers verzamelden handtekeningen in sneeuwstormen, overtuigden elke supporter om te stoppen in de ijzige kou, hun handschoenen uit te trekken en leesbaar te tekenen tijdens een hittegolf in Nevada. Ik ontmoette een lange, atletische vrijwilliger die me vrolijk vertelde dat hij 25 pond was afgevallen tijdens het verzamelen van handtekeningen in de hitte van 117 graden.

Om deze inspanning te financieren, doneerden jonge Amerikanen hun lunchgeld en gaven senioren hun deel van hun sociale zekerheid op. Onze organisatie in 50 staten verzamelde die miljoenen handtekeningen en meer. Geen enkele presidentiële campagne in de Amerikaanse politieke geschiedenis heeft dat ooit voor elkaar gekregen en daarom wil ik al die toegewijde vrijwilligers bedanken en de campagnemedewerkers feliciteren die deze enorme logistieke prestatie hebben gecoördineerd.

Jullie prestaties werden als onmogelijk beschouwd. Jullie hebben me die glazen berg opgedragen. Jullie hebben een wonder verricht. Jullie hebben bereikt wat volgens alle analisten onmogelijk was. Je hebt mijn diepste dankbaarheid, en ik zal dat nooit vergeten, niet alleen voor wat je voor mijn campagne hebt gedaan, maar voor de offers die je hebt gebracht omdat je van ons land houdt.

Jullie hebben aan iedereen laten zien dat democratie hier nog steeds mogelijk is, het blijft overleven in de pers en in de idealistische menselijke energieën die nog steeds gedijen onder een doek van verwaarlozing en van officiële en institutionele corruptie.

Vandaag ben ik hier om u dat te vertellen. Ik zal jullie inspanningen niet verloren laten gaan. Ik ben hier om jullie te vertellen dat ik jullie geweldige prestaties zal gebruiken om de idealen die we delen te dienen, de idealen van vrede, welvaart, vrijheid, gezondheid, alle idealen die mijn campagne hebben gemotiveerd.

Ik ben hier vandaag om de weg voorwaarts te beschrijven die jullie hebben geopend met jullie toewijding en harde werk. Ik geloof dat ik in een eerlijk systeem de verkiezingen zou hebben gewonnen, in een systeem waarin mijn vader en mijn ooms floreerden, in een systeem met open debatten, met eerlijke voorverkiezingen, met regelmatig geplande debatten, met eerlijke voorverkiezingen en met echt onafhankelijke media, onbezoedeld door overheidspropaganda en censuur en een systeem van onpartijdige rechtbanken en verkiezingsraden, zou alles anders zijn.

Per slot van rekening lieten de peilingen zien dat ik consequent alle andere kandidaten zou verslaan, zowel in gunstige zin als in confrontaties van persoon tot persoon. Maar het spijt me te moeten zeggen dat democratie misschien nog steeds leeft aan de basis, maar dat het weinig meer is geworden dan een slogan voor onze politieke instellingen, voor onze media en voor onze regering, en het meest triest voor mij, de Democratische Partij.

In de naam van het redden van de democratie, zette de Democratische Partij zich aan het ontmantelen ervan, omdat ze er geen vertrouwen in had dat haar kandidaat in een eerlijke verkiezing in het stemhokje kon winnen.

De DNC voerde voortdurend juridische oorlogsvoering tegen zowel president Trump als mijzelf. Elke keer dat onze vrijwilligers die torenhoge dozen met handtekeningen inleverden die nodig waren om op het stembiljet te komen, sleepte de DNC ons voor de rechter, staat na staat, in een poging om hun werk uit te wissen en de wil van de kiezers die deze petities hadden ondertekend te ondermijnen. Het zette DNC-gelieerde rechters in om mij en andere kandidaten van het stembiljet te gooien en om president Trump in de gevangenis te gooien,

Het organiseerde een schijnvoorverkiezing die vervalst was om elke serieuze uitdaging aan president Biden te voorkomen. Toen vervolgens een voorspelbaar mislukte debatvoorstelling de paleiscoup tegen president Biden versnelde, benoemden dezelfde schimmige DNC-agenten zijn opvolger, ook zonder verkiezingen.

Ze installeerden een kandidaat die zo impopulair was bij de kiezers dat ze in 2020 afhaakte zonder ook maar één afgevaardigde te winnen.

Mijn oom en mijn vader hielden allebei van debatteren. Ze gingen er prat op dat ze met elke tegenstander een vuist konden maken en de strijd om ideeën konden aangaan. Ze zouden dan ook verbaasd zijn als ze hoorden over een presidentskandidaat van de Democratische Partij die, net als vicevoorzitter Harris, al 35 dagen niet is verschenen in een enkel interview of een ongescripte ontmoeting met kiezers.

Dit is zeer ondemocratisch. Hoe kunnen mensen kiezen als ze niet weten wie ze kiezen en hoe kan dit overkomen op de rest van de wereld? Mijn vader en mijn oom waren zich altijd bewust van het imago van Amerika in het buitenland vanwege de rol van onze natie als sjabloon voor democratie, als voorbeeld voor democratische processen en als leider van de vrije wereld, maar in plaats van ons haar inhoud en karakter te laten zien, hebben de DNC en haar mediaorganen een golf van populariteit voor vice-president Harris gecreëerd die nergens op gebaseerd is, geen beleid, geen interviews, geen debatten, alleen rook en spiegels en ballonnen in een hooggeproduceerd circus in Chicago.

In Chicago noemden de democratische sprekers Donald Trump 147 keer alleen al op de eerste dag van de conventie. Wie heeft er beleid nodig als je Trump hebt om te haten?

Op de RNC-conventie daarentegen werd president Biden slechts twee keer genoemd in vier dagen.

Ik geef elke dag interviews. Velen van jullie hebben mij geïnterviewd. Iedereen die het vraagt mag me interviewen. Op sommige dagen doe ik er wel 10. President Trump, die genomineerd was en de verkiezingen won, geeft ook dagelijks interviews. Hoe heeft de Democratische Partij een kandidaat gekozen die nog nooit een interview of debat heeft gedaan tijdens de hele verkiezingscyclus? We weten het antwoord.

Ze deden het door de overheidsinstanties in stelling te brengen. Ze deden het door de democratie op te geven. Ze deden het door de oppositie aan te klagen en door Amerikaanse kiezers hun stemrecht te ontnemen. Wat mij het meest verontrust is niet hoe de Democratische Partij haar interne zaken regelt of haar kandidaten aanstuurt.

Medio

Wat mij verontrust is dat de Democratische Partij haar toevlucht neemt tot censuur en mediacontrole en het in stelling brengen (weaponizing) van de federale agentschappen. Wanneer een president van de VS samenspant met mediabedrijven of ze regelrecht dwingt om politieke uitingen te censureren, dan is dat een aanval op ons heiligste recht, de vrijheid van meningsuiting, en dat is precies het recht waarop al onze andere grondwettelijke rechten rusten.

President Biden spotte met de 88% aardverschuiving van Vladimir Poetin in de Russische verkiezingen, waarbij hij opmerkte dat Poetin en zijn partij de Russische pers controleerden en dat Poetin verhinderde dat serieuze tegenstanders op het stembiljet verschenen.

Hier in Amerika verhinderde de DNC ook dat tegenstanders op het stembiljet verschenen. Onze televisienetwerken ontmaskerden zichzelf in de loop van meer dan een jaar als organen van de Democratische Partij. In een campagne waarin mijn opiniepeilingen soms in de hoge 20 lagen, handhaafden de DNC-gelieerde mainstream medianetwerken een bijna perfect embargo op interviews met mij tijdens deze 10 maanden durende presidentiële campagne. In 1992 gaf ROS Perot 34 interviews op mainstream netwerken.

Daarentegen hebben ABC, NBC, CBS, MSNBC en CNN in de zestien maanden sinds mijn verklaring samen slechts twee live interviews met mij gegeven. In plaats daarvan publiceerden die netwerken een voortdurende stortvloed van hit pieces met onnauwkeurige, vaak gemene pejoratieven en lasterlijke lasterpraatjes. Sommige van diezelfde netwerken spanden samen met de DNC om mij van het debatpodium te houden.

Vertegenwoordigers van die netwerken zijn nu in deze zaal aanwezig en ik vraag u even stil te staan bij de vele manieren waarop uw instellingen afstand hebben gedaan van deze werkelijk heilige verantwoordelijkheid van de media: de plicht van een vrije pers om de democratie te waarborgen en om de partij die aan de macht is altijd uit te dagen.

In plaats van die houding van felle scepsis ten opzichte van autoriteit aan te nemen, hebben jullie instellingen zichzelf gemaakt tot spreekbuizen van de regering en stenografen voor de organen van de macht. Jullie waren niet de enigen die de devolutie van de Amerikaanse democratie hebben veroorzaakt, maar jullie hadden het wel kunnen voorkomen.

Het censureren van sociale media door de Democratische Partij was nog meer een naakte uitoefening van de uitvoerende macht. Deze week bevestigde een federale rechter, Terry Doughty, mijn bevel tegen president Biden en noemde het censuurproject van het Witte Huis, citaat: “De meest flagrante schending van het Eerste Amendement in de geschiedenis van de Verenigde Staten van Amerika. Het 155 pagina’s tellende besluit beschrijft in detail hoe president Biden en zijn Witte Huis, slechts 37 uur nadat hij de ambtseed had afgelegd en gezworen had de grondwet te handhaven, een portaal openden en vervolgens de CIA, de FBI en CISA uitnodigden, wat een censuurbureau is.

Het is het centrum van het censuur-industrieel complex, DHS, de IRS en andere agentschappen, ze censureren mij en andere politieke dissidenten op sociale media. Zelfs vandaag de dag krijgen gebruikers die proberen mijn campagnevideo’s op Facebook of YouTube te plaatsen berichten dat deze inhoud in strijd is met de gemeenschapsnormen.

Twee dagen nadat rechter Doughty deze week zijn uitspraak deed, plakte Facebook nog steeds waarschuwingslabels op een online petitie die ABC opriep om mij op te nemen in het komende debat. Ze zeiden dat dit in strijd is met de gemeenschapsnormen, hun gemeenschapsnormen.

El mainstream media was ooit de bewaker van het Eerste Amendement en democratische principes en heeft zich nu aangesloten bij deze systematische aanval op de democratie. De media rechtvaardigen hun censuur met het argument dat ze verkeerde informatie willen bestrijden, maar regeringen en onderdrukkers censureren geen leugens. Ze zijn niet bang voor leugens. Ze zijn bang voor de waarheid en die censureren ze.

Nieuwe positionering

En ik wil niet dat dit klinkt als een persoonlijke klacht, want dat is het niet. Voor mij is het allemaal onderdeel van een reis, en het is een reis waar ik voor getekend heb. Maar ik moet deze observaties maken, omdat ik denk dat ze cruciaal zijn voor ons om te doen wat we moeten doen als burgers in een democratie, om te beoordelen waar we zijn in dit land en hoe onze democratie er nog steeds uitziet en de veronderstellingen over het leiderschap van de VS over de hele wereld, en maken we dat waar?

Zijn we echt nog steeds een rolmodel voor democratie in dit land, of hebben we er een soort grap van gemaakt? En hier is het goede nieuws: hoewel mainstream outlets me een kritisch platform ontzegden, hebben ze mijn ideeën niet de mond gesnoerd, die dankzij de alternatieve media vooral tot bloei zijn gekomen onder jonge kiezers en onafhankelijke kiezers. Vele maanden geleden heb ik het Amerikaanse volk beloofd dat ik me uit de race zou terugtrekken als ik een spoiler zou worden die de uitkomst van de verkiezingen zou veranderen, maar geen kans zou maken om te winnen.

In mijn hart geloof ik niet langer dat ik een realistische weg naar een verkiezingsoverwinning heb tegenover deze meedogenloze, systematische censuur en mediacontrole. Ik kan dus niet met een goed geweten aan mijn medewerkers en vrijwilligers vragen om hun lange werkdagen voort te zetten, of aan mijn donateurs vragen om te blijven geven als ik ze niet eerlijk kan vertellen dat ik een reële weg naar het Witte Huis heb.

Bovendien toonden onze peilingen consequent aan dat ik, door op het stembiljet en in de slagveldstaten te blijven, de verkiezingen waarschijnlijk in handen zou geven van de Democraten met wie ik het oneens ben over de meest existentiële kwesties, censuur, oorlog en chronische ziekten.

Ik wil dat iedereen weet dat ik mijn campagne niet stopzet. Ik schort het gewoon op en beëindig het niet. Mijn naam, mijn naam, zal in de meeste staten op het stembiljet blijven staan. Als je in een blauwe staat woont, kun je op mij stemmen zonder president Trump of vice-president Harris te schaden of te helpen en voor rode staten geldt precies hetzelfde. Ik moedig u aan om op mij te stemmen en als genoeg van u op mij stemmen en geen van de kandidaten van de grote partijen wint 270 stemmen, wat heel goed mogelijk is. Onze peilingen van vandaag laten zelfs zien dat ze gelijk staan op 269 tegen 269 en het is denkbaar dat ik nog steeds in het Witte Huis terechtkom in een voorwaardelijke verkiezing.

Maar in ongeveer 10 slagveldstaten waar mijn aanwezigheid een spelbreker zou zijn, ga ik mijn naam verwijderen, en ik ben al begonnen met dat proces en ik dring er bij kiezers op aan om niet op mij te stemmen, het is met een gevoel van overwinning en niet van nederlaag dat ik mijn campagneactiviteiten opschort.

Niet alleen hebben we het onmogelijke gedaan door een miljoen handtekeningen te verzamelen, we hebben het nationale politieke gesprek voorgoed veranderd: chronische ziekte, vrije meningsuiting, corruptie bij de overheid en het doorbreken van onze verslaving aan oorlog zijn naar het centrum van de politiek verschoven.

Ik kan tegen iedereen die het afgelopen anderhalf jaar zo hard heeft gewerkt zeggen: bedankt voor het goede werk.

In de eerste plaats waren er drie grote oorzaken die mij ertoe hebben aangezet om mee te doen aan deze race, en dit zijn de belangrijkste oorzaken die mij hebben overgehaald om de democratische Democratische Partij te verlaten en me kandidaat te stellen als onafhankelijke en om nu mijn steun te geven aan president Trump.

De oorzaken waren het vrije woord, een oorlog in Oekraïne en de oorlog tegen onze kinderen.

Oekraïne

Ik heb al enkele van mijn persoonlijke ervaringen en worstelingen met een censuurindustrieel complex van de overheid beschreven. Ik wil nog iets zeggen over de oorlog in Oekraïne. Het militair-industrieel complex heeft ons voorzien van een bekende striprechtvaardiging, zoals ze dat bij elke oorlog doen. In dit geval gaat het om een nobele poging om een superschurk, Vladimir Poetin, te stoppen met het binnenvallen van Oekraïne, om vervolgens zijn Hitler-achtige opmars door Europa te dwarsbomen.

In feite is het kleine Oekraïne een proxy in een geopolitieke strijd, geïnitieerd door de ambities van de Amerikaanse neocons of de Amerikaanse wereldwijde hegemonie. Ik veroordeel Poetin niet voor het binnenvallen van Oekraïne. Hij had andere opties. De oorlog is het voorspelbare antwoord van Rusland op het roekeloze neoconproject om de NAVO uit te breiden om Rusland te omsingelen, een vijandige daad.

De goedgelovige media legden de Amerikanen zelden uit dat we eenzijdig wegliepen van twee Intermediate Nuclear Weapons verdragen met Rusland en vervolgens nucleaire waar elke leeftijd raketsystemen in Roemenië en Polen plaatsten. Dit is een vijandige, vijandige daad de witte de en dat de Biden Witte Huis herhaaldelijk afgewezen Rusland aanbod om deze oorlog vreedzaam te regelen.

De oorlog in Oekraïne begon in 2014 toen Amerikaanse agentschappen de democratisch gekozen regering van Oekraïne omverwierpen en een zelfgekozen pro-westerse regering installeerden die een dodelijke burgeroorlog begon tegen etnische Russen in Oekraïne. In 2019 liep Amerika weg van een vredesverdrag, het Minsk-akkoord, waarover door Europese landen was onderhandeld tussen Rusland en Oekraïne.

En toen, in april 2022, wilden we oorlog. In april 2022 stuurde president Biden Boris Johnson naar Oekraïne om president Zelensky te dwingen een vredesakkoord te verscheuren dat hij en de Russen al hadden ondertekend, en de Russen trokken troepen terug uit Kiev en Donbas en Luhansk.

En dat vredesakkoord zou vrede hebben gebracht in de regio en zou Donbas en Luhansk in staat hebben gesteld om deel te blijven uitmaken van Oekraïne. President Biden verklaarde die maand dat dit doel, dat zijn doel in de oorlog een verandering van regime in Rusland was, zijn minister van Defensie, Lloyd Austin, legde tegelijkertijd uit dat het doel van Amerika in de oorlog was om het Russische leger uit te putten, om het vermogen van het leger om ergens anders in de wereld te vechten te verminderen.

Deze doelen hebben natuurlijk niets te maken met wat ze de Amerikanen vertelden over het beschermen van de soevereiniteit van Oekraïne. Oekraïne is een slachtoffer in deze oorlog en het is een slachtoffer van het Westen. Sindsdien beëindigen we Rusland, en zowel Rusland als het Westen.

Sindsdien hebben we die overeenkomst verscheurd, Zelensky gedwongen om de overeenkomst te verscheuren, hebben we de bloem van Oekraïense jongeren verkwanseld, wel 600.000 Oekraïense kinderen en meer dan 100.000 Russische kinderen, van wie we allemaal zouden moeten rouwen, zijn gestorven, en de infrastructuur van Oekraïne is vernietigd. De oorlog is ook een ramp voor ons land. We hebben al bijna 200 miljard dollar verspild, en dit zijn broodnodige dollars in onze gemeenschappen, lijdende gemeenschappen in ons hele land.

De sabotage van de Nord Stream pijplijn en de sancties hebben de industriële basis van Europa vernietigd, die het bolwerk van onze nationale veiligheid vormen. Een sterk Duitsland met een sterke industrie is een veel, veel sterker afschrikmiddel voor Rusland, en een Duitsland dat gedeïndustrialiseerd is en veranderd in slechts een verlengstuk van de militaire basis van de VS, we duwen Rusland in een rampzalige alliantie met China en Iran is dichter bij de rand van een nucleaire uitwisseling dan op enig moment sinds 1962 en de neocons en het Witte Huis lijken zich daar helemaal niets van aan te trekken. Onze morele autoriteit en onze economie liggen aan diggelen en de oorlog heeft geleid tot de opkomst van de Brics, die nu de dollar dreigt te vervangen als wereldwijde reservemunt.

Dit is een eerste klas ramp voor ons land. Te oordelen naar haar oorlogszuchtige, oorlogszuchtige toespraak gisteravond in Chicago, kunnen we aannemen dat president Harris een enthousiast pleitbezorger zal zijn voor dit en andere neocon militaire avonturen, en president Trump zegt dat hij de onderhandelingen met president Poetin zal heropenen en de oorlog van de ene op de andere dag zal beëindigen zodra hij president is, dit alleen al zou mijn steun voor zijn campagne rechtvaardigen.

Afgelopen zomer leek het erop dat geen enkele kandidaat bereid was om te onderhandelen over een snel einde van de oorlog in Oekraïne, om de chronische ziekte-epidemie aan te pakken, om de vrijheid van meningsuiting en onze grondwettelijke vrijheden te beschermen, om de invloed van het bedrijfsleven uit onze regering te bannen, of om de neocons en hun agenda van eindeloos militair avonturisme te trotseren. Ja, maar nu heeft een van de twee kandidaten deze zaken tot de zijne gemaakt, tot het punt waarop hij gevraagd heeft om mij in zijn regering op te nemen. Ik heb het natuurlijk over Donald Trump.

Salud pública

Minder dan twee uur nadat president Trump ternauwernood aan een moord ontsnapte, belde Calley Means me op mijn mobiele telefoon, ik was toen in Las Vegas. Calley is misschien wel de belangrijkste pleitbezorger voor voedselveiligheid, voor regeneratie van de bodem en voor het beëindigen van de epidemie van chronische ziekten die de gezondheid van Amerika verwoest en onze economie ruïneert. Calley heeft de verraderlijke corruptie bij de FDA en de NIH, de HHS en de USDA blootgelegd die de epidemie heeft veroorzaakt.

Calley werkte af en aan voor mijn campagne, adviseerde me vanaf het begin over deze onderwerpen en deze onderwerpen zijn de afgelopen 20 jaar mijn primaire focus geweest, ik was verheugd toen Calley me die dag vertelde dat hij ook president Trump had geadviseerd.

Hij vertelde me dat president Trump graag met me wilde praten over chronische ziekten en andere onderwerpen en om wegen van samenwerking te verkennen. Hij vroeg of ik een telefoontje van de president wilde aannemen. President Trump belde me een paar minuten later en ik ontmoette hem de volgende dag.

Een paar weken later ontmoette ik president Trump en zijn familieleden en naaste adviseurs opnieuw in Florida in een reeks lange, intense gesprekken. Ik was verrast toen ik ontdekte dat we het over veel belangrijke zaken eens zijn.

Tijdens deze ontmoetingen stelde hij voor om onze krachten te bundelen als een eenheidspartij. We spraken over Abraham Lincolns Team of Rivals. Die regeling zou ons in staat stellen om het publiekelijk en privé en woedend oneens te zijn, indien nodig, over zaken waarover we van mening verschillen, terwijl we samenwerken aan de existentiële kwesties waarover we het eens zijn.

Ik had felle kritiek op veel van het beleid tijdens zijn eerste regering. Er zijn nog steeds kwesties en benaderingen waarover we ernstig van mening verschillen. Toch zitten we op één lijn wat betreft andere belangrijke kwesties, zoals het beëindigen van de oorlogen voor altijd, het beëindigen van de kinderziekte-epidemieën, het beveiligen van de grens, het beschermen van de vrijheid van meningsuiting, het ontrafelen van de corporate capture van onze regelgevende instanties, het uit de weg ruimen van de Amerikaanse inlichtingendiensten voor het propaganderen en censureren en surveilleren van Amerikanen en het bemoeien met onze verkiezingen.

Na mijn eerste gesprek met president Trump probeerde ik zonder succes soortgelijke gesprekken aan te knopen met vicepresident Harris. Vice-president Harris weigerde mij te ontmoeten of zelfs maar met mij te spreken. Het opschorten van mijn kandidatuur is een harde beslissing voor mij, en ik ben ervan overtuigd dat het de beste hoop is om de oorlog in Oekraïne te beëindigen en een einde te maken aan de epidemie van chronische ziekten die de vitaliteit van onze natie van binnenuit uitholt, en om eindelijk de vrijheid van meningsuiting te beschermen.

Ik voel een morele verplichting om deze kans te gebruiken om boven alles miljoenen Amerikaanse kinderen te redden. Voor het geval dat sommigen van jullie niet beseffen hoe ernstig de gezondheidstoestand van onze kinderen en chronische ziekten in het algemeen is, wil ik jullie aansporen om Tucker Carlson’s recente interview met Calley means en zijn zus, Dr Casey means, die de beste van haar klas is aan de Stanford Medical School, te bekijken.

Dit is een kwestie die ons allemaal veel directer en dringender aangaat dan welke cultuuroorlog dan ook en alle andere kwesties waar we door geobsedeerd zijn en die ons land verscheuren, dit is de belangrijkste kwestie en daarom heeft het de potentie om ons samen te brengen.

Dus laat me een beetje vertellen waarom ik denk dat het zo dringend is vandaag, we geven meer uit aan gezondheidszorg dan welk land ook op aarde, twee keer zoveel als wat ze in Europa betalen, en toch hebben we de slechtste gezondheidsresultaten van alle landen ter wereld.

We staan op de 79e plaats met gezondheidsresultaten achter Costa Rica, Nicaragua en Mongolië en andere landen. Niemand heeft zo’n chronische ziektelast als wij. En tijdens de Covid epidemie hadden we het hoogste aantal doden van alle landen ter wereld. We hadden 16% van de Covic-sterfgevallen en we hebben maar 4,2% van de wereldbevolking. En CDC zegt dat dat komt omdat we de ziekste mensen op aarde zijn.

We hebben het hoogste percentage chronische ziekten op aarde en de gemiddelde Amerikaan die aan covidale ziekten stierf, had 3,8 chronische ziekten. Dit waren dus mensen met een ingestort immuunsysteem en mitochondriale disfunctie, en geen enkel ander land heeft zoiets. Twee derde van de Amerikaanse volwassenen en kinderen lijdt aan chronische gezondheidsproblemen. 50 jaar geleden was dat minder dan 1%.

Oh, we zijn van 1% naar 66% gegaan in Amerika. 74% van de Amerikanen heeft nu overgewicht of obesitas, en 50% van onze kinderen. 120 jaar geleden, als iemand obesitas had, werd hij naar het circus gestuurd. Er werden letterlijk casusrapporten over hen opgesteld. Obesitas was bijna onbekend in Japan, het obesitaspercentage bij kinderen is 3%, vergelijk dat met onze 50%.

De helft van de Amerikanen heeft pre-diabetes of diabetes type twee. Toen mijn oom president was, ik was een jongen, bestond jeugddiabetes in feite niet.

Een typische kinderarts zou één geval van diabetes zien tijdens zijn hele carrière, een carrière van 40 of 50 jaar vandaag de dag, één op de drie kinderen die door de deur van zijn kantoor loopt is diabeet of pre-diabeet, en de mitochondriale aandoening die diabetes veroorzaakt, veroorzaakt ook Alzheimer, dat nu geclassificeerd is als diabetes, en het kost dit land meer dan ons militaire budget.

Elk jaar is er een explosie van neurologische ziekten die ik als kind nooit zag, ADD, ADHD, spraakachterstand, taalachterstand, het syndroom van Gilles de la Tourette, narcolepsie, ASS, Asperger, Autisme. In het jaar 2000 was het autismecijfer één op 1500. Nu is het autismecijfer bij kinderen één op 36, volgens CDC; op nationaal niveau praat niemand hierover.

Eén op de 22 kinderen in Californië heeft autisme en dit is een crisis waarbij 77% van onze kinderen te gehandicapt is om in het Amerikaanse leger te dienen. Wat gebeurt er met ons land en waarom is dit niet elke dag in het nieuws?

Er is niemand anders in de wereld die dit meemaakt. Dit gebeurt slechts in 18% van de gevallen in Amerika en trouwens, er is geen verandering in de diagnose, wat de industrie soms graag zegt, er is geen verandering in de screening.

Dit is een verandering in incidenten. In mijn generatie, 70-jarige mannen, is het autismecijfer ongeveer één op de 10.000. In de generatie van mijn kinderen is dat één op 34. Ik herhaal: in Californië één op 22. Waarom laten we dit gebeuren? Waarom laten we dit gebeuren met onze kinderen?

Onze kinderen zijn onze kostbaarste bezittingen. Hoe kunnen we hen dit laten overkomen? Ongeveer 18% van de Amerikaanse tieners heeft nu een vette leverziekte. Dat is net zoiets als één op de vijf die als kind alleen oudere alcoholisten in een vergevorderd stadium trof. Het aantal gevallen van kanker rijst de pan uit, en dat geldt zowel voor jongeren als voor ouderen: het aantal gevallen van kanker onder jongvolwassenen is met 70 79% gestegen,

Een op de vier Amerikaanse vrouwen gebruikt antidepressiva. 40% van de teams heeft een diagnose van geestelijke gezondheid, 15% van de middelbare scholieren gebruikt Adderall en een half miljoen kinderen gebruikt SSRI’s. Wat veroorzaakt dit lijden?

Dus wat veroorzaakt dit lijden? Ik noem twee boosdoeners, de eerste en de ergste is ultraverwerkt voedsel. Ongeveer 70% van het dieet van Amerikaanse kinderen is ultraverwerkt, dat wil zeggen industrieel vervaardigd in een fabriek. Deze voeding bestaat voornamelijk uit bewerkte suiker, ultrabewerkte granen en zaadoliën.

Laboratoriumwetenschappers, van wie velen vroeger voor de sigarettenindustrie werkten, die in de jaren 70 en 80 alle grote voedingsbedrijven opkochten, zetten duizenden wetenschappers in om chemische stoffen, nieuwe chemische stoffen, te ontwikkelen om het voedsel verslavender te maken. En deze ingrediënten bestonden 100 jaar geleden nog niet. Mensen zijn biologisch niet aangepast om ze te eten.

Honderden van deze chemicaliën zijn nu verboden in Europa, maar alomtegenwoordig in Amerikaans verwerkt voedsel. De tweede boosdoener zijn giftige chemicaliën in ons voedsel, onze medicijnen, in ons milieu, pesticiden, voedseladditieven, farmaceutische medicijnen en giftig afval die elke cel van ons lichaam binnendringen.

Deze aanval op de cellen en hormonen van onze kinderen is niet aflatend en noem maar een probleem: veel van deze chemicaliën verhogen het oestrogeengehalte omdat ze jong zijn. Kinderen krijgen zoveel van deze hormoonverstorende stoffen binnen. In Amerika vindt de puberteit nu plaats op de leeftijd van 10 tot 13 jaar, dat is zes jaar eerder dan meisjes in 1900 in de puberteit kwamen.

En nee, dit komt niet door betere voeding. Borstkanker wordt ook veroorzaakt door oestrogenen en treft nu één op de acht vrouwen. We vergiftigen massaal al onze kinderen en volwassenen. Gezien de ernstige menselijke oorzaak van deze tragische epidemie van chronische ziekten lijkt het bijna bot om de schade te noemen die het toebrengt aan onze economie, maar ik zal zeggen dat het de financiën van het land lam legt.

Toen mijn oom president was, gaf ons land 0 dollar uit aan chronische ziekten. Vandaag de dag zijn de overheidsuitgaven voor gezondheidszorg bijna allemaal voor chronische ziekten, en het is het dubbele van het militaire budget, en het is het snelste budget, een groeiende begrotingspost in de federale begroting, chronische ziekte kost meer aan de economie als geheel, kost ten minste $ 4,000,000,000,000. 5 keer ons militaire budget.

En dat is een rem van 20% op alles wat we doen en alles waar we naar streven. Of in minderheidsgemeenschappen lijden onevenredig veel mensen die zich zorgen maken over DEI of over, je weet wel, onverdraagzaamheid van welke aard dan ook, dit overtreft alles. We vergiftigen de armen. We vergiftigen systematisch minderheden in dit hele land.

Lobbyisten uit de industrie hebben ervoor gezorgd dat het grootste deel van het voedselbonnen lunchprogramma, ongeveer 70% van de voedselbonnen en 70 of 77% van de schoollunches bestaat uit bewerkt voedsel. Er zitten geen groenten in. Er is niets dat je zou willen eten. We vergiftigen de armste burgers en dat is de reden waarom zij de meeste chronische ziekten hebben van alle bevolkingsgroepen in ons land en de meeste in de wereld.

Dezelfde voedselindustrie heeft gelobbyd om ervoor te zorgen dat bijna alle landbouwsubsidies ten goede komen aan basisgewassen die de grondstof vormen voor de verwerkte voedselindustrie. Dit beleid vernietigt kleine boerderijen en onze bodem. We geven ongeveer acht keer zoveel subsidie aan tabak als aan fruit en groenten.

Dat heeft geen zin als we een gezond land willen. Het goede nieuws is dat we dit allemaal kunnen veranderen. We kunnen het heel, heel snel veranderen. Amerika kan weer gezond worden. Om dat te doen, moeten we drie dingen doen.

Ten eerste moeten we de corruptie in onze gezondheidsinstanties uitroeien. Ten tweede moeten we de prikkels in ons gezondheidszorgsysteem veranderen. En ten derde moeten we Amerikanen inspireren om weer gezond te worden.

Tachtig procent van de NIH-subsidies gaat naar mensen met belangenconflicten. Dit zijn de mensen, bijna allemaal. Joe Biden heeft net een nieuw panel benoemd bij NIH om te beslissen over de voedingsaanbevelingen, en het zijn allemaal mensen uit de industrie. Het zijn allemaal mensen van de verwerkte voedingsbedrijven. Zij bepalen wat voor Amerikanen gezond is en wat de aanbevelingen zijn voor de voedselpiramide en het recept en wat er naar onze schoollunchprogramma’s gaat, wat er naar het programma, het Zwitserse programma, de voedselbonnenprogramma’s gaat.

Het zijn allemaal corrupte en tegenstrijdige individuen. Deze agentschappen – de FDA, USDA en CDC – worden allemaal gecontroleerd door grote bedrijven met winstoogmerk. Vijfenzeventig procent van de financiering van de FDA komt niet van belastingbetalers, maar van farmaceutische bedrijven, en farmaceutische managers, consultants en lobbyisten lopen in en uit deze agentschappen.

Met de steun van president Trump ga ik dat veranderen. We gaan deze agentschappen bemannen met eerlijke wetenschappers en artsen die vrij zijn van financiering door de industrie. We gaan ervoor zorgen dat de beslissingen van consumenten, artsen en patiënten worden geïnformeerd door onbevooroordeelde wetenschap. Een ziek kind is het beste voor de farmaceutische industrie op Amerikaanse kinderen of volwassenen die ziek worden met een chronische aandoening, krijgen ze medicijnen voor hun hele leven.

Stel je voor wat er gebeurt als Medicare begint te betalen voor Ozempic, dat $1.500 per maand kost, en het wordt aanbevolen voor kinderen vanaf zes jaar. Om het aan te bieden voor de aandoening obesitas die volledig te voorkomen is en 100 jaar geleden nog nauwelijks bestond, en 74% van de Amerikanen is zwaarlijvig.

De kosten als ze allemaal hun recept voor Ozempic zouden innemen, bedragen $3 biljoen per jaar. Dit medicijn wordt gemaakt door Novo Nordisk, het grootste bedrijf in Europa. Het is een Deens bedrijf en de Deense overheid raadt het niet aan. Zij beveelt verandering van dieet aan om obesitas te behandelen en lichaamsbeweging.

En in ons land wordt ozempic nu aanbevolen voor kinderen vanaf zes jaar. Novo Nordisk is het grootste bedrijf in Europa en vrijwel zijn gehele waarde is gebaseerd op de prognoses van wat het gaat verkopen, van de ozempic die het gaat verkopen aan Amerika en we hebben de voedsellobbyisten die vandaag een wetsvoorstel voor het Congres hebben liggen dat wordt gesteund door het Witte Huis, gesteund door vice-president Harris en president Biden om dit te laten gebeuren, deze $ 3 biljoen kosten die ons land failliet zullen laten gaan.

Voor een fractie van dat bedrag kunnen we voor elk Amerikaans gezin drie maaltijden per dag biologisch voedsel kopen en diabetes helemaal uitbannen. We gaan gezond voedsel terugbrengen in de schoollunches. We gaan stoppen met het subsidiëren van het slechtste voedsel met onze landbouwsubsidies. We gaan giftige chemicaliën uit ons voedsel halen, we gaan het hele voedselsysteem hervormen en daarvoor hebben we nieuw leiderschap nodig in Washington, want helaas werken zowel de Democraten als de Republikeinen samen met de grote voedselproducenten, Big Pharma en Big Ag (big agriculture), die tot de belangrijkste donoren van de VN behoren.

Vice-president Harris heeft geen interesse getoond om deze kwestie aan te pakken. Nog vier jaar democratisch bewind zal de consolidatie van corporate en neocon macht te voltooien, en onze kinderen zullen degenen zijn die het meest lijden.

Ik raakte 20 jaar geleden betrokken bij chronische ziekten, niet omdat ik ervoor koos of wilde. Het werd me opgedrongen. Het was een onderwerp dat centraal had moeten staan in de milieubeweging. Ik was toen een centrale leider, maar het werd op grote schaal genegeerd door alle instellingen, inclusief de NGO’s, die onze kinderen hadden moeten beschermen tegen giftige stoffen.

Het was een verweesde kwestie en ik had een zwak voor wezen. Ik heb generaties kinderen zieker en zieker zien worden. Ik had 11 broers en zussen en ik had zelf zeven kinderen. Ik was me bewust van wat er gebeurde in hun klaslokalen en met hun vriendjes, en ik zag deze Sick Kids, deze beschadigde kinderen in die generatie, bijna allemaal beschadigd, en niemand met macht leek er iets om te geven of het zelfs maar op te merken.

19 jaar lang bad ik elke ochtend dat God me in een positie zou brengen om deze rampspoed te beëindigen. De Chronische Ziekte crisis was een van de belangrijkste redenen waarom ik me kandidaat heb gesteld voor het presidentschap, samen met het beëindigen van de censuur in de oorlog in Oekraïne, is het de reden waarom ik de hartverscheurende beslissing heb genomen om mijn campagne op te schorten en president Trump te steunen.

Deze beslissing is pijnlijk voor mij vanwege de moeilijkheden die het veroorzaakt voor mijn vrouw, mijn kinderen en mijn vrienden, maar ik heb de zekerheid dat dit is wat ik had moeten doen, en die zekerheid geeft me innerlijke rust, zelfs in stormen. Als ik de kans krijg om de chronische ziektecrisis op te lossen en onze voedselproductie te hervormen, beloof ik dat we binnen twee jaar de chronische ziektelast drastisch zullen zien afnemen.

We zullen Amerikanen weer gezond maken. Binnen vier jaar zal Amerika een gezond land zijn. We zullen sterker, veerkrachtiger, optimistischer en gelukkiger zijn. Ik zal hier niet in falen.

En conclusión

Uiteindelijk ligt de toekomst, hoe die ook uitpakt, in Gods handen en in die van de Amerikaanse kiezers en die van president Trump.

Als president Trump wordt gekozen en zijn woord houdt, zal de enorme last van chronische ziekten die het land nu demoraliseert en bankroet maakt, verdwijnen. Dit is een spirituele reis voor mij, ik kwam tot mijn beslissing door diep gebed, door keiharde logica en ik vroeg mezelf af: Welke keuzes moet ik maken om mijn kansen te maximaliseren om de kinderen van Amerika te redden en de nationale gezondheid te herstellen?

Ik voelde dat als ik deze kans weigerde, ik het niet zou zijn. Om mezelf in de spiegel aan te kijken, wetende dat ik het leven van ontelbare kinderen had kunnen redden en de epidemie van chronische ziekten in dit land had kunnen omkeren. Ik ben 70 jaar oud. Ik heb misschien nog tien jaar om effectief te zijn.

Ik kan me niet voorstellen dat president Harris, een president Harris, mij of wie dan ook zou toestaan om deze vreselijke problemen op te lossen. Na acht jaar president Harris zal elke kans voor mij om het probleem op te lossen voor altijd buiten mijn bereik liggen.

President Trump heeft me verteld dat hij wil dat dit zijn nalatenschap wordt. Ik kies ervoor om te geloven dat hij dit deze keer zal doorzetten, zijn grootste donateurs, zijn beste vrienden en allen steunen deze doelstelling.

Mijn deelname aan de Trump-campagne zal een moeilijk offer zijn voor mijn vrouw en kinderen, maar het is de moeite waard als er ook maar een kleine kans is om deze kinderen te redden. Uiteindelijk is het enige dat ons land en onze kinderen zal redden, als we ervoor kiezen om meer van onze kinderen te houden dan elkaar te haten.

Daarom ben ik mijn campagne begonnen om Amerika te verenigen.

Mijn vader en oom hebben zo’n blijvend stempel gedrukt op het karakter van onze natie, niet zozeer vanwege een bepaald beleid dat zij voorstonden, maar omdat zij in staat waren om diepe liefde voor ons land te inspireren en om ons gevoel van onszelf te versterken als een nationale gemeenschap die bijeengehouden wordt door idealen.

Ze waren in staat om hun liefde in de intenties en harten van gewone Amerikanen te leggen en om een nationale populistische beweging van Amerikanen te verenigen: zwarten en blanken, Hispanics, stedelijke en landelijke Amerikanen, en ze inspireerden genegenheid en liefde en hoge verwachtingen en een cultuur van vriendelijkheid die nog steeds uitstraalt onder Amerikanen vanuit hun nagedachtenis.

Dat is de geest waarin ik mijn campagne voerde en die ik in de campagne van president Trump wil brengen. In plaats van vitriool en polarisatie zal ik een beroep doen op de waarden die ons verenigen, de doelen die we zouden kunnen bereiken als we elkaar niet naar de keel zouden vliegen.

Het meest verenigende thema voor alle Amerikanen is dat we allemaal van onze kinderen houden en als we ons nu allemaal rond die kwestie verenigen, kunnen we ze eindelijk de bescherming, gezondheid en toekomst geven die ze verdienen.

Ik dank u allen hartelijk. Dank u wel.