Eén enkele ernstige Covid-patiënt kan meer virussen produceren dan alle kinderen in Amerika.
Kinderen waren nooit een gevaar voor de samenleving. In zijn eerste post op Substack wilde Marc Girardot een van de meest belachelijke beweringen van Team Apocalypse ontkrachten: de misvatting dat kinderen een gevaar vormen voor de samenleving en voor oma. Hij toont hierin aan dat het juist het tegenovergestelde is.
Weer een vertaling, deze keer van Covid Myth Buster, geschreven door Marc Girardot, gepost op 4 januari
Ik zal niet ingaan op de basisgedachte van de onduldbare misdaad tegen de menselijkheid die de afgelopen twee jaar tegen onze kinderen over de hele wereld is begaan. Zijn het bejaarde leiders die bang waren om te sterven, die klaar stonden om onze kinderen onder de bus te gooien? Is het gewoon een rookgordijn omdat kinderen weerloos zijn? Is het een extra manier om paniek bij ouders te creëren?
Feit is dat kinderen ervan worden beschuldigd de belangrijkste bron van SARS-COV-2 te zijn en daarom schandalig worden lastig gevallen. Het is ironisch dat degenen die vrede hebben met dit gepest van onze kinderen vaak dezelfde deugdzame mensen zijn die een paar jaar geleden op school bijles gaven tegen pestpraktijken.
De realiteit is dat kinderen collectief het minst vatbaar zijn voor het verspreiden van een giftige dosis SARS-COV-2: ze dragen de kleinste virale lading voor de kortste duur. Het is zelfs zo dat gezonde kinderen exponentieel minder virus produceren dan hoogbejaarde/zieke personen met een vertraagde immuunrespons.
Ik heb dit uitgebreid behandeld in mijn artikel van augustus: “Een nieuw perspectief op een niet zo nieuw virus“, waarbij ik de nadruk legde op de vele verschillen in transmissiedynamiek tussen kinderen en volwassenen, samengevat in het onderstaande schema, en uitlegde waarom kinderen eerder natuurlijke vaccins zijn dan iets anders.
Ik heb toen niet de tijd genomen om te bewijzen hoe groot het verschil was tussen een kind dat een paar dagen licht ziek was en een bejaarde die het virus wekenlang bij zich droeg.
In feite is een eenvoudige wiskundige berekening met behulp van deze duur en de voortplantingssnelheid van SC2 voldoende om de realiteit aan te tonen van wie giftig is voor wie. En spoiler alert: het zijn niet de kinderen.
De werkelijkheid is dat één enkele ernstige Covid-patiënt meer virus kan produceren dan alle kinderen in Amerika. Dat is feitelijk.
Zelfs als we bedenken dat de infecterende doses hetzelfde zijn – waarvan we weten dat ze dat niet zijn omdat patiënten in verzorgingstehuizen (LTCF-patiënten) elkaar kruisbesmetten met zeer zware virale doses – is er een enorm verschil in de exponentiële verspreiding. Het immuunsysteem van ouder wordende of zieke patiënten kan die niet inperken.
A recente studie schatte dat de reproductieopbrengst van SARS-COV-2 in het lichaam 10x per 36-48 uur is. Met andere woorden, een vertraging van 12 dagen in de immuunreactie versus kinderen zou de expansie – gecorrigeerd voor obesitasversnelling en voor ACE2-differentieel – van bijna 100 miljoen keer kunnen verklaren. En dat is niet aangepast voor hogere en herhaalde doses bij 100-1000x besmettingen…
Met andere woorden, alle gezonde kinderen in Amerika – verspreid over het land – kunnen samen nooit de hoeveelheid van één enkele ernstige patiënt die sterft aan COVID produceren, laat staan LTCF-patiënten, omringd door honderden ouderen die elk hoge virale hoeveelheden produceren.
Niet alleen produceren kinderen bij lange na niet wat een zieke bejaarde produceert, maar ook door hun gedragspatronen kunnen de toxische gevolgen voor de gemeenschap niet worden vergeleken.
Om een vergelijking te geven hoe belachelijk het beleid tegen kinderen is:
Achter kinderen aangaan vanwege Covid is als uit angst voor een bom van 5 kiloton beslissen om alle rotjes in beslag te nemen. Het is zowel niet-effectief, zeer stom en… gevaarlijk.
Dit is helemaal hemeltergend wanneer je foto’s ziet van oudere politici – allemaal met een afnemende gezondheid dus kant-en-klare virusmassaproductiemachines – die zonder maskers feestvieren terwijl ze kinderen maatregelen opleggen die ze niet eens op zichzelf toepassen.
De focus had altijd moeten liggen op het beperken van de virale expansie, zowel op individueel niveau -via protocollen om verspreiding te verminderen- als op gemeenschapsniveau -door gerichte bescherming– met name binnen de bejaardentehuizen en ziekenhuizen. Er was nooit een reden om het dagelijkse leven van kinderen te beperken, ze de mond te snoeren, scholen te sluiten, ze in glazen kooien te laten zitten of buiten in de kou te zitten om hun lunch op te eten.
Het lijkt allemaal te zijn voortgekomen uit de duistere geesten van ernstig gestoorde individuen met veel haat of angst in zich. We moeten misschien opnieuw bekijken wie er de komende jaren voor onze kinderen zorgt… massahysterie kan dit niveau van onmenselijkheid niet rechtvaardigen.
In de VS, in Duitsland en in Zweden stierf geen gezond kind in 2 jaar aan Covid: nul !!
Er was nooit een ethische of morele rechtvaardiging om kinderen iets op te leggen. Kinderen liepen nooit risico met Covid. Het was niet alleen roekeloos om hun ontberingen op te leggen, maar ook moreel volkomen verkeerd, aangezien ze geen mogelijkheid hebben om in te stemmen met deze nachtmerrie-achtige maatregelen. Het idee dat kinderen hun leven of hun gezondheid moeten opofferen om gemoedsrust te brengen aan een stervende generatie, is een enorme cognitieve dissonantie die voortkomt uit een beschaving die de weg kwijt is. Grootouders en ouders zijn hier om kinderen te beschermen. Dat is hoe het gaat in de wereld, niet omgekeerd.
Ik zou velen willen aanmoedigen om de Justice-video’s van professor Michael Sandel van Harvard te bekijken. Wij, als beschaving, hebben de lakmoesproef op een grandioze manier gefaald en hebben een ernstige behoefte aan een morele herijking.
