Al eerder is mijn afkeer tegen anti-vaxxers afgezwakt na discussies op Facebook (dank aan de vasthoudendheid en overtuigende onderbouwingen van Muriel van Koppen) en, ik geef het toe, het lezen van sommige artikelen op de site van Pinchazo crítico en ook -of moet ik zeggen zelfs- op die van fundación libre de vacunas. Daar vliegen ze ook wel weer uit de bocht maar kritisch kijken moet natuurlijk altijd, ook als het kritiek betreft. Ruim een jaar geleden ontdekte ik dat daar eigenlijk verrassend veel verstandige geluiden klonken. Nog steeds houd ik die sympathie wat weg uit discussies want ik wil mezelf niet onmiddellijk diskwalificeren: anti-vaxxers worden niet serieus genomen want het zijn anti-vaxxers en die hebben geen argumenten, alleen maar onderbuikgevoelens.
“Anti-vaxxers weigeren de wetenschap te volgen” hoor je dan.
Nu echter blijkt dat onze overheden en gezondheidsinstituten tegen elk wetenschappelijk inzicht in draconisch beleid hebben uitgerold middels leugens, bedrog en manipulatie, is voor mij de grens wel bereikt. Ik kan die strijd niet meer zien als “wetenschap tegen anti-vax”. Het bewijs is nu geleverd dat overheden en artsen “pro-vaxxers” zijn die zich afkeren van de wetenschap. Juist zij zijn het die met onwrikbare misvattingen hun eigen functioneren desnoods onwetenschappelijk willen bevechten ten koste van anderen. Vele, vele anderen.
Eigenlijk vind ik het jammer om in termen van “pro-vax” en “anti-vax” te moeten spreken. Vaccinaties zijn helemaal niet categorisch goed of slecht. Elk vaccin zou op zich moeten staan. Gezien de massale impact van massavaccinaties zal steeds opnieuw, bij elk vaccin, uiterst zorgvuldig moeten worden bewezen dat een vaccinatie absoluut geen kwaad kan. Die wordt immers aan gezonde mensen, kinderen en zelf baby’s toegediend. Elk leven dat juist bij die groepen door bijwerkingen verloren gaat, is er een teveel, al staat er de redding van een kwetsbare of misschien wel terminale patiënt tegenover.
Zijn sommige levens dan meer waard dan andere? Helaas is dat zo. Een veelgebruikte schaal daarvoor is QALY, waarin per patiënt het aantal verwachte levensjaren wordt geschat. Dus als je tijd is gekomen en je hebt je leven geleefd, dan sta je er anders voor dan een kersverse wereldburger die nog moet leren lopen. “Iets waard zijn” is dan ook geen juiste term, het gaat meer om het accepteren van de levenscyclus. Als je oud bent, ben je net zoveel waard geweest als wat die baby nog moet worden. Maar ja, hoe werkt het: uiteindelijk moet alles toch worden gekwantificeerd want er moet worden geroosterd, verdeeld, gebudgetteerd.
Ik wil maar zeggen: de ene vaccinatie is de andere niet. Ik heb niks met mensen die principieel voor of tegen “vaccinaties” in het algemeen zijn.
Buscando una mejor narrativa
Nu blijkt dat we wat we geleerd hebben van overheden, toezichthouders en andere controlerende systemen niet meer kunnen geloven maakt dat ruimte om andere mogelijke “waarheden” kritisch te bekijken en niet de waarheid die ons op de staatsmedia wordt voorgeschoteld.
Zo zag ik een stuk over hoe het met het ‘samen eronder krijgen’ van pokken is gegaan. Ik had er al van gehoord uit de anti-vax hoek. Het had daarom het nadeel van de twijfel. Inmiddels is dat voor mij omgeslagen tot het voordeel van de twijfel. Alle feiten die er worden neergezet zijn dusdanig makkelijk verifieerbaar dat ze in grote lijnen wel moeten kloppen. De ‘feiten’ rond de Covid-bestrijding zijn daarentegen gehuld in rookgordijnen en aantoonbare onjuistheden. Maar ja pokken, dat was nu juist dat succesverhaal met dat inoculeren van koepokken…
Eerst een video die ik al eerder eens wilde delen, daaronder volgt een stukje wat de aanleiding was voor deze post: een Substack-artikel over pokken – waarvan ik werkelijk niet beter weet dan dat nou juist een zeer effectieve vaccinatie is. Het is natuurlijk maar een artikel op Substack maar omdat er zo ondubbelzinnig tegen ons gelogen is, zullen we toch ergens vandaan moeten zien te halen hoe het dan wel zit. Van het rivm, CBS, omroepen of andere overheidsinstanties moeten we het niet hebben, zoveel is duidelijk.
En dan de pokken. Let vooral op de parallellen met wat we nu hebben meegemaakt. Lessons learned? Ik vraag het mij af.
Extracto de het Substack-artikel van “A Midwestern Doctor”:
Historisch openbaar protest uit 1885 contra la vacunación obligatoria contra la viruela
Naarmate wijdverbreide scepsis over de vaccinatie toenam, nam ook de handhaving van de vaccinatieverplichting toe zonder dat er een juridische mogelijkheid was om vrijstelling te krijgen, ongeacht de situatie of het oordeel van een arts. Over de hele wereld waren er talloze rapporten over vaccinatieweigeraars die werden beboet en gevangen gezet of gedwongen gevaccineerd. Ouders kozen er vaak voor om de straf te ondergaan als ze hun kinderen daarmee konden beschermen tegen vaccinatie.
Er waren aanvallen op functionarissen die vaccinatie afdwongen en er braken regelmatig rellen uit. Dit citaat uit 1874 van emeritus professor F.W. Newman vat de sfeer van die tijd samen:“Ik kan geen fatsoenlijke en acceptabele termen bedenken om datgene te beschrijven wat ons dertig jaar geleden onmogelijk had geleken: het verplicht toedienen van een vaccin op het tweede kind van een gezin, terwijl het eerste gestorven was aan diezelfde vaccinatie, om vervolgens de vader naar de gevangenis te sturen wegens weigering.”Veel rapporten over de gruwelijke handhaving van deze mandaten en het verzet ertegen binnen de Verenigde Staten zijn te vinden in de hoofdstukken 8 en 9 van Dissolving Illusions (bol.com). Het meest opvallende verhaal vond echter plaats in Engeland.
De productiestad Leicester was onderworpen aan de Engelse wet van 1840 die immunisatie vereiste, en de wet van 1859 schreef voor dat elk kind binnen 3 maanden na de geboorte werd ingeënt. Omdat weigering om te vaccineren bestraft kon worden met boetes of gevangenisstraf of beide, stemden veel vaccinweigeraars toch met vaccinatie in. Ondanks de hoge vaccinatiegraad vond er een pokkenepidemie van 1871-1872 plaats, met 3.000 gevallen waarvan 358 stierven, wat leidde tot groeiend scepticisme ten aanzien van vaccinatie en toenemende handhaving van de vaccinatiemandaten. In 1869 vonden 2 strafrechtelijke vervolgingen plaats tegen vaccinweigeraars. In 1881 waren dat er 1.100 (in de hele periode van vervolging waren het er in totaal 6.000, met 64 gevangenisstraffen en 193 inbeslagnames van eigendommen tegen degenen die te arm waren om de boetes te betalen).
In 1884 waren 5.000 dagvaardingen uitgevaardigd tegen niet-gevaccineerden, een zaak die het rechtssysteem volledig overbelaste. Brieven in de plaatselijke krant op dat moment onthulden wijdverbreide minachting voor de irrationaliteit van de procedure en de standvastige verdediging van de medische professie van een gevaarlijke praktijk die duidelijk had gefaald in de afgelopen 80 jaar.
De spanningen bereikten een kookpunt en op 23 maart 1885 brak een groot protest uit, geschat op 80.000 tot 100.000 mensen. Burgers van alle beroepen uit heel Engeland namen eraan deel en zij kregen steun van burgers uit heel Europa. De processie was twee mijl lang, met protestborden en spandoeken die de sentimenten van de menigte tegen vaccinatie duidelijk maakten. De demonstratie was succesvol en de lokale overheid stemde in met en erkende hun eisen voor vrijheid.
De demonstratie was succesvol en de lokale overheid stemde in met en erkende hun eisen voor vrijheid.
[Eigenlijk nog het meest bijzondere zinnetje uit het hele verhaal (AT)]
El modelo de Leicester
De heer wethouder Butcher van Leicester sprak het protest toe. Hij benoemde de groeiende mening dat de beste manier om van pokken en dodelijke infectieziekten af te komen: door veel water te gebruiken, goed te eten, in lichte en luchtige huizen te leven, terwijl het de beste manier was om de taak van de gemeente om de straten schoon te houden en de riolering op orde. Hij benadrukte dat als dit niet werd gedaan, het onwaarschijnlijk was dat een wet van het Parlement of vaccinatie de ziekten zou kunnen voorkomen.
Dat jaar, na het protest, werd de regering vervangen, werden mandaten beëindigd en in 1887 was de vaccinatiegraad gedaald tot 10%. Om het vaccinatiemodel te vervangen, stelden de Leicester-activisten een systeem voor om pokkenpatiënten onmiddellijk in quarantaine te plaatsen, hun huizen te desinfecteren en hun contacten in quarantaine te plaatsen, naast het verbeteren van de openbare sanitaire voorzieningen.
De medische gemeenschap verwierp dit model fel en voorspelde ijverig dat Leicesters “gigantische experiment” spoedig zou resulteren in een verschrikkelijk “bloedbad”, vooral bij de onbeschermde kinderen, die door overheidsartsen werden beschouwd als “zakken buskruit” die gemakkelijk konden worden opgeblazen scholen (samen met veel andere hatelijke en hyperbolische retoriek die op hen is gericht). Deze pokkenapocalyps zou voor altijd dienen als een les tegen vaccinweigering waar de medische professie hun inzet op inzet.
Omdat de voorspelde catastrofe uitbleef en Leicester dramatisch lagere pokkencijfers had dan andere volledig gevaccineerde steden (variërend van 1/2 tot 1/32). Er werden verschillende rationalisaties naar voren gebracht om dit te verklaren, maar naarmate de decennia verstreken, ontstond er een geleidelijke publieke acceptatie van de methoden van Leicester, maar zelfs 30 jaar later voorspelde een artikel in de New York Times nog steeds een ramp om de hoek en het was absoluut noodzakelijk dat Leicester hun methoden veranderen. Gelukkig werd de waarde van Leicesters nieuwe benadering van quarantaine en verbetering van de openbare hygiëne erkend en geleidelijk over de hele wereld aangenomen, wat leidde tot de uiteindelijke uitroeiing van de pokken. Omdat pokken doorgaans6-7 dagen nauw contact nodig hebben voor overdracht, lijkt het aannemelijk dat een quarantaineaanpak de primaire aanpak zou kunnen zijn die verantwoordelijk is voor de uitroeiing van de pokken.
Er is dus niks nieuws onder de zon wat die vaccinatieplicht betreft, nu technologisch aangevuld met digitale certificaatjes. Overheden en medische toppers hebben de wijsheid bepaald niet in pacht. Ze doen maar wat, als je naast de lijn van de wetenschap legt. Blijft de vraag hoe dit ooit goed te regelen zal zijn… Wie is te vertrouwen? Wie is er integer? Is het überhaupt mogelijk om mee te bewegen met de voortschrijdende wetenschap en in een democratie niet het onderspit te delven wegens wankelmoedig beleid? Willen de mensen niet alleen maar 100% zekerheid, terwijl de wetenschap vooral vraagtekens neerzet?
Democratie staat op gespannen voet met wetenschappelijk verantwoord beleid. Wat verzinnen we daarop? Overheidsinstituten blijken in elk geval niet het antwoord te zijn. Moeten we gaan denken in de richting van crowd sourcing?
