Een avond geen Corona: douze points

Gisteravond het hele songfestival uitgezeten, een unicum. Het zag er fantastisch uit, ik kan niet anders zeggen, echt weergaloos. De hele presentatie was onberispelijk op een miniem verspreekfoutje na – maar ja, de vier ‘inclusief’ gekozen presentatoren (ik voelde mij als blanke boomerman geen moment ondergerepresenteerd) deden alles live.

Voor het eerst in een heel jaar had ik het gevoel dat mijn belastinggeld zinvol was besteed

oh nee – even geen corona!

Nederland heeft zich vanuit Ahoy van zijn beste kant laten zien met een waanzinnige visuele show, een onberispelijke organisatie en een meer dan professionele presentatie. En mét publiek, wat is dat toch belangrijk… Als theaters en concertzalen zich nou toch eens zouden realiseren dat het niet zo moeilijk is om hun zalen virusvrij of virusarm te maken! En als het rivm – hè, even geen corona.

Voor Nederland hoorde er een uitgesproken inclusieve inzending bij, hoe kansloos ook in een programma als dit, hoewel, je weet het nooit. In de totale muzikale waaier van de avond vond ik onze Afrikaanse folk-invloeden best wel verfrissend. Op een Afrikaans Songfestival had het waarschijnlijk hoge ogen gegooid want het was ook een prima liedje en goed uitgevoerd; het Europese publiek is hier alleen nog niet klaar voor. Men zoekt het toch met name in de eigen cultuur, net als Jeangu Macrooy zelf. Begrijpelijk. Er is nog een lange weg te gaan voordat iedereen daar vrede mee heeft en hopelijk is het geen weg richting eenheidsworst waarin iedereen alles maar mooi vindt.

De “Nederlandse inzending”, moet dat eigenlijk iets representeren? Of de gemiddelde Nederlander zich hiermee vertegenwoordigd voelt is allang geen issue meer, zou het niet moeten zijn of mag gewoon geen issue meer zijn. Ikzelf had in eerste instantie niet veel met deze vertegenwoordiging van Nederland (het leek mij meer iets voor Senegal of zo) maar juist daarom toch ook weer wel – natuurlijk juist wel, eigenlijk! Wees maar recalcitrant, schop het duffe zootje maar eens onder de kont. Laat maar zien dat hier alles kan en iedereen erbij hoort ondanks de beoogde apartheid die ons door de strot…! – oh nee, geen corona, sorry.

De avond eindigde hoopvol: een Italiaanse rockband met een nogal hysterische, maar super energieke act werd de winnaar. De muzikanten begrepen bovendien dat playbacken betekent dat je je gitaar goed aan het publiek moet laten zien en daar stoer uitdagend mee rond moet lopen, als een hond die net een nieuw bot veroverd heeft van het baasje: “Kijk, kijk, van mij, grrr”. Het was verder niet zo’n bijzonder nummer. Ik zit niet goed in de pop-rock maar het klonk een beetje Lenny Kravitz/Living Colour. Of moet ik zeggen Jimi Hendrix/Grand Funk Railroad? Ik ga toch eens zoeken of er een live versie van is, dat zou zomaar erg opwindend kunnen zijn. Dit is namelijk wel echt een band (zie hun Wikipedia pagina) dus wie weet.

Zero points

Opmerkelijk was de laatste plaats: UK met zero points. Noch jury, noch publiek gaven punten. Beschuldigden de Britten vorige keer Europa nog van een afrekening wegens de Brexit, deze keer kan die complottheorie geen stand houden. Het was echt wel een wanprestatie. De zanger had geen adem om behoorlijk te zingen, vermoedelijk vanwege zijn overgewicht. Heb je het weer. Vanwege dat Britse overgewicht dwaalden mijn gedachten af naar waar ik deze avond nou net niet mee bezig zou zijn. Gelukkig heb ik de verleiding kunnen weerstaan. Het was dan ook niet overal even zuiver bij gebrek aan ademsteun. Het liedje stelde niet veel voor maar dat geldt voor Italië net zo goed alsook voor de meeste andere liedjes, waaronder erg veel gepolijste en bombastische discostampertjes.

Tijdens de jurybeoordelingen werd de koppositie wisselend bezet door twee Franstalige liedjes: Frankrijk en Zwitserland. Zeker geen disco.

Italië stond ergens in het rechterrijtje. De publieksjury stemde vrij eensluidend voor de Italiaanse rock en BAM – Italië op 1 en daar bleven ze. De discodansers en danseressen hadden het nakijken.

Lichtpuntjes

Voor mijzelf sprongen er als kwalitatieve kanshebbers uit: Malta (power zangeres), Frankrijk (intense chanson), Portugal (misschien wel het leukste maar ik trek zo’n nasale zanger dan weer niet, zeg maar Eros Ramazzotti in het kwadraat), San Marino ook wel. Bookmakers favoriet Zwitserland had een goeie act, mooi nummer, super vormgegeven maar een tikje instabiele stem. Evengoed in de top-3 geëindigd dus.

Zelf heb ik er lol in dat er weer een stevig rocknummer wint. Net als toen met Lordi, dat was volkomen absurd maar wel lachen: een statement. Ik vond trouwens “Waterloo” destijds in de kern al een Status Quo nummer dat met een handig arrangement en leuke toetjes toegankelijk was gemaakt voor muzikale rolstoelers – ik was nog jong, het was 1974. Rock ’n roll is overal.

Rock ’n roll will never die!!!

Damiano David, zanger Måneskin, na ontvangst 1e prijs Eurovisie Songfestival 2021

De Italianen mochten na twee jaar intensieve voorbereiding hun act dus nog een keer herhalen. “De jeugd heeft een statement gemaakt” zeiden de commentatoren maar

1. de jeugd kijkt geen tv, laat staan songfestival
2. deze muziek is voor ‘jeugd’ uit de jaren ’60 of ’80. Ik bedoel dus: mensen die toen jong waren
3. alsof hardrockers naar het songfestival kijken.

Dat zo’n band nu wint geeft geeft naar mijn idee vooral de armoe van de rest van het programma aan.

Het failliet van de discostamper

Het is niet goed te begrijpen dat landen maar discostampers blijven insturen. Waarschijnlijk vanwege het succes van Beyoncé of zo. Kijk liever naar een fenomeen als Billie Eilish, als je echt overweegt om de jeugd er wat meer bij te betrekken.

En… hoe was het verder? Het is allemaal uiteraard een kwestie van smaak maar sommige nummers waren doordrenkt met citaten van vorige winnaars of leken wel verkapte remakes ervan. Ze zouden de plagiaattoets maar net ontglippen. De ritmische eenvormigheid vind ik altijd erg moeilijk te verduren op dit soort avonden, net als de eensgezindheid in tempo (iets van 123 bpm of zo, ik heb het niet gemeten). Harmonisch gebeurde er in twee of drie van de 26 nummers iets aardigs. Verder natuurlijk die schitterende CGI-decors, veel dans, witte tanden en lange benen maar als blanke boomerman zal ik mij verder niet uitspreken over de artiestenpresentaties. Er zijn per slot grenzen aan de Nederlandse inclusiviteit, de paaltjes zijn duidelijk geslagen. Zaak om daarbinnen te blijven anders lig ik eruit voor ik het weet. Om niks.

Bekijk het songfestival in de Twee minuten samenvatting van het AD