Er gaan geluiden op dat het niet aspireren bij injecties veel te maken heeft met bijwerkingen en sterfte. Aspireren is als je na het inbrengen van de naald, vóór het indrukken van de zuiger, héél even de zuiger optrekt. Zuig je dan wat bloed op, dan zit je met de punt van je naald in een bloedvat. De injecties moeten echter in de spier, intramusculair, worden gegeven, niet in de ader oftewel intraveneus. Dan moet je een andere plek zoeken, minimaal twee centimeter verderop.
Dr. Campbell (inmiddels een YouTube ster) voert al maanden campagne voor herinvoeren van het aspireren dat niet lang geleden door de WHO is afgeschaft. Reden voor afschaffing was dat het ongemak veroorzaakt voor de geprikte, het kost te veel tijd en zo nog een paar niet bijzonder essentiële overwegingen.
Bij dierproeven bleek toediening in de bloedbaan schadelijk, dodelijk, en bij herhaling trad een cumulatief effect op: “Conclusie: Deze studie leverde in vivo bewijs dat onbedoelde intraveneuze injectie van COVID-19 mRNA-vaccins myopericarditis kan veroorzaken. Het kort terugtrekken van de zuiger van de spuit om aspiratie van bloed uit te sluiten, kan een mogelijke manier zijn om een dergelijk risico te verminderen.“
Intravenous injection of COVID-19 mRNA vaccine can induce acute myopericarditis in mouse model – PubMed (nih.gov)
Maar zijn intraveneuze injecties echt de enige manier om giftige elementen in het bloed te krijgen? Ik heb geleerd dat haarvaten voortdurend stoffen uitwisselen met hun omgeving, om zuurstof en voeding aan te voeren en afval via de bloedsomloop af te voeren. Dat geldt natuurlijk ook voor spul dat ergens terecht gekomen is door een injectie. Ook dat moet afgevoerd. Je kunt verwachten dat goed doorbloede spieren van veelbewegende jonge sporters dat beter doen dan de dorre armpjes van ouderen.
Afgevoerd = opgenomen
Sommigen denken dan je met aspireren kunt voorkomen dat injectievloeistof in je bloed komt. In een handboek van Vilans staat beschreven dat je intramusculair moet injecteren als de vloeistof binnen 15 a 20 minuten in de bloedsomloop opgenomen moet zijn.
Als je bovenstaande leest begrijp je ook wel dat aspireren is afgeschaft. De vloeistof komt toch wel in het bloed, of de patiënt en de zuster nou schrikken van een bloeddruppeltje of niet. Die mRNA-tjes fladderen vanaf dat moment dus door de bloedsomloop. Maar ze zijn zo weer weg, werd ons op voorhand verzekerd. Ze irriteren wat celletjes en dan zijn ze gewoon verdwenen, poef!
Dat afvoeren zou op zich ook geen probleem moeten zijn. Als het bloed melkzuren, pus, infectieafval, geïnactiveerde virusdeeltjes of ander afval oppikt is dat geen enkel probleem, daar is het per slot voor bedoeld. Dat geldt zelfs voor toxische stoffen, tot op zekere hoogte. (Wat is het lichaam toch een wonder.)
Maar als het gaat om elementen die reageren met bloedcellen zelf, met hartcellen, met andere weefsels met de juiste ACE2-receptoren, dan wordt het een heel ander verhaal. Bloed gaat overal heen om voeding/zuurstof te brengen en afvalstoffen op te nemen. Vrijwel alles in je lichaam raakt aan bloed.
Niet geheel onverwacht
In een post van 19 maart 2021, over vaccin-geïnduceerde trombose, citeerde ik een serieuze waarschuwing van Wolfgang Wodarg:
“Een bijwerking van spike-eiwitten is trombose/microtrombose. Spike-eiwitten die met het hele virus komen, worden normaal gesproken onschadelijk gemaakt door de lokale immuunrespons in de bovenste luchtwegen tijdens een corona-infectie.
Coronavirussen en hun spikes zijn gevaarlijk als ze in het bloed komen. Gelukkig is dit uiterst zeldzaam, tenzij de normaal effectieve beschermende mechanismen in de bovenste luchtwegen zijn omzeild of beschadigd door behandeling of andere omstandigheden.”
Wolfgang Wodarg paste het bericht later iets aan vanwege bevestiging in een Japanse studie.
[Uit de originele tekst van de aangepaste tekst, te vinden op https://www.wodarg.com/english/:
Coronaviruses and their spikes themselves are dangerous, but only if they get into the blood!
Fortunately, this is extremely rare unless the normally effective protective mechanisms in the upper respiratory tract have been bypassed or damaged by treatment or other circumstances.
High-risk side effects of genetic “vaccination” are concealed!
The vaccination, however, bypasses the natural barriers against coronaviruses and goes directly into the well supplied shoulder muscle. It is not known for sure whether the dangerous spike proteins are formed only there or whether other target cells are also stimulated to do so.]
Hopelijk kan iemand aantonen dat het onmogelijk is (niet alleen een verminderde kans) dat mRNA bij het aspireren toch nog in de bloedbaan terechtkomt. En ik bedoel 100% onmogelijk – anders kan het dus levensbedreigend zijn en dan zou op zijn minst het risico moeten worden onderzocht en afgewogen, per patiënt misschien wel. Terwijl er ondertussen doorgeboosterd zal worden uiteraard. Het verbaast me opnieuw dat de injecties zijn goedgekeurd, maar ik ben dan ook geen arts.
Wat zegt aspiratie eigenlijk?
Naar schatting -expert opinion- geeft aspiratie bij 1 op de 3000 injecties positief resultaat: per ongeluk in een bloedvat geprikt. Maar is er onderzoek dat uitwijst welk percentage van de bloedvatschade wordt gesignaleerd door aspiratie? Eigenlijk weten we niet eens of aspiratie ervoor kan zorgen dat mRNA niet meer in de bloedbaan terecht kan komen. Het is een veronderstelling vanuit de ouderwetse verpleegkunde.
Het is goed voorstelbaar dat tijdens het injecteren een bloedvaatje beschadigd raakt zonder dat aspiratie dat laat zien. Je moet met de punt van de naald al vlakbij dat wondje zitten. Misschien is de punt gewoon niet dicht genoeg bij de (minieme) wond, of is hij er dwars doorheen gegaan en gaat het bloedvat pas goed open nadat de naald teruggetrokken is. Of, zoals het handboek zegt, wordt het spul sowieso binnen 15 a 20 minuten opgenomen in het bloed, aspireren of niet aspireren, waarbij een geleidelijke opname misschien wel minder schadelijk is dan een intraveneuze mRNA-kick. Of juist niet, dat zijn dingen die zoek je toch even uit voordat je wereldwijd iets bij mensen gaat inspuiten?
mRNA-injecties zijn veelbelovend en nuttig gebleken voor medicijnen die zich door het hele lichaam moeten verspreiden, zoals bij behandelingen tegen uitgezaaide kanker. Als er risico is dat zo’n verspreiding ongecontroleerd bij gezonde mensen plaatsvindt, met spul dat de eigen cellen het immuunsysteem laat prikkelen, dan moet je niet eens aspireren. Dan moet je gewoon niet prikken tenzij na afgewogen doktersconsult.
De relatie tussen vaccinatie en risico op hartfalen en het taboe dat daarop rust kwamen al eerder aan bod.
Laat in hemelsnaam de kinderen niet prikken!
This just in: Noorwegen 33k vs Denemarken 13k
In Denemarken wordt geaspireerd, in Noorwegen niet.
John Campbell signaleert dat in Denemarken 60% minder myocarditisgevallen na vaccinatie zijn geconstateerd dan in Noorwegen. Dan blijft er evengoed 40% over – resulterend in een aantal dat bij geen enkel eerder vaccin ooit zou zijn geaccepteerd.
Vermindering is natuurlijk mooi maar in hoeverre het invloed heeft op de sterfte zien we niet. De sterfte loopt redelijk gelijk in beide landen, qua oversterfte zie ik het Denemarken ook niet veel beter doen..
Video Campbell: US omicron surge now – YouTube
Jan Bonte beschrijft hoe moeilijk het is om Myocarditis te becijferen in Myocarditis na COVID19 – Jan B. Hommel (janbhommel.nl)
Bonus: Google hits op protocol intramusculair injecteren
Vaccineren kan kennelijk met minder stringente regels toe dan de gemiddelde intramusculaire injectie. Traditionele vaccins gebruikten verzwakte of niet-reproducerende versies van virussen, die de meeste immuunsystemen ook in originele staat wel aankonden. Moeten we toch onderscheid gaan maken tussen vaccins en gentherapie?
Op de site van het rijksvaccinatieprogramma:
Vaccineren in België (random Google result)
Aspiratie lijkt geen prioriteit. We zien het vanzelf na de prik.
