Coronablog met vooral aandacht voor communicatie: argumentatie, presentatie van data, journalistiek, media, inconsistenties en zo meer. Het blog is ontstaan omdat ik chocola probeerde te maken van tegenstrijdige informatie en vaak hetzelfde verhaal moest vertellen aan mensen met wie ik daarover sprak op FB. Als je behoefte hebt om te reageren, dan graag via Facebook, contactformpje of e-mail (info@…).

Complotontkenning

Tegenstanders van mijn standpunten worden vaak boos en dragen niet-gespecificeerde verwijten aan. Ze kunnen niet de vinger leggen op pertinente onwaarheden maar zijn toch fel tegen de geopperde verklaringen voor merkwaardige beslissingen. Ze betichten mij van drogredenen zonder er een aan te wijzen of vinden mij een complotdenker.

Geen complot, maar wat dan?

Ik geloof niet in complotten van deze omvang, met een jaren geleden ontworpen agenda die nu stap voor stap wordt uitgerold. Een indoctrinatieplan van deze orde van grootte is onmogelijk.
Het centraal micromanagen van de hele wereld, dat kan gewoon niet. Hoe ik het dan wel zie?

Doodsangst is ook besmettelijk

Er is een proces op gang door WHO/China dat heeft geleid tot de massavorming zoals Desmet die beschrijft. 
De neuzen moesten, na het ontdekken van een nieuw mogelijk gevaarlijk virus, centraal dezelfde kant op worden gezet door WHO/China. Op zich geen verkeerde gedachte. Mogelijk heeft het een rol gespeeld dat de Wuhan-lab betrokkenen alles op alles wilden zetten om dit virus plat te slaan voordat het kon gaan huishouden. (Te complotterig? Zie dit artikel.)

De media (fear sells) hebben de toch al overtrokken boodschap van WHO/China maar al te graag als wereldramp rondgetoeterd, ondersteund door de beste wetenschappelijke vrienden van China, zoals China het Imperial College in London wel eens heeft geprezen.

Artsen over de hele wereld zagen de eerste patiënten sterven en ze wisten niet hoe dat te voorkomen dus ook die waren panisch; het zijn immers ook maar gewone mensen die een vak hebben geleerd. Beelden van Italiaanse toestanden (ik bedoel niet Ferrari’s beruchte bandenwissel) deden de rest: doodsangst verspreidde zich als een olievlek.

Alles appelleerde aan een van de meest basale, primitieve reflexen die wij -en voor zover ik weet alle levende wezens- kennen: doodsangst. Iedereen die vatbaar is voor die doodsangst, geeft hem door: “de ander waarschuwen” is immers goede burgerplicht.

De ratio is helaas ook door angst verdrongen op plekken waar dat nooit had moeten kunnen: in de journalistiek, in de Tweede Kamer en in de rechtspraak. Die blijken simpelweg niet op hun taken berekend. We hebben immers geen leiders met bijzondere eigenschappen, zo is onze democratie niet ingericht.

Integendeel: we hebben onze processen in hoge mate geformaliseerd tot systemen, die meestal op gang worden gebracht door ‘politiek’: ambtenaren, functionarissen, uiteindelijk: door democratie. Zelfs de journalistiek kun je zien als zo’n ‘systeem’ – al zou dat eigenlijk los van de politiek moeten functioneren. Dat business model bestaat niet meer, ook daar zien we de verklontering en verarming.

Al die systemen gedragen zich als enorme treinen of zware vliegwielen: zijn ze eenmaal op gang geslingerd, dan stop je ze niet zomaar. Laat staan dat ze de andere kant op kunnen draaien.

Ik denk dat dat is wat we ervaren als het resultaat van een georkestreerd indoctrinatieplan van een boze mogendheid of machtscentrum. Plannen en personen die baat hebben bij de effecten zijn overal te vinden, de WEF, de farmacie, Bill Gates…

Samenlevingen hebben altijd zondebokken gezocht voor processen waar ze zelf deel van uit maken.

Dus: er gebeurt van alles. Er zijn belanghebbenden, er zijn grote krachten, netwerken met belangenverstrengelingen, totalitaire machtssystemen die voortkomen uit de beste bedoelingen (zoals meestal het geval is) – maar een vooropgezet plan? Zeker niet.