Oversterfte op een continent zonder uitgestelde zorg

Dat Australië geen Covid heeft gehad maakt het een interessante case. Zonder epidemie en met gecontroleerde lockdowns was er nooit sprake van problemen met zorgcapaciteit. Long-Covid kan ook geen verklaring zijn voor oversterfte. Wilson Sy, een analist met 62 publicaties, plaatste een oversterfte-analyse op researchgate (25 pagina’s) die in een ander artikel werd besproken. Hieronder mijn versie.

In Nederland zijn er onderzoeken gestart die met de oversterfte te maken hebben. ZonMW, dat de onderzoeksvoorstellen goed- of afkeurt, is een VWS-dependance die tot taak heeft ontwikkelde kennis op het gebied van de gezondheidszorg toe te passen en onderzoek te stimuleren. In de door ZonMW goedgekeurde onderzoeken zijn geen onderzoeken opgenomen die kritisch zouden kunnen zijn op mogelijk eigen of ander medisch falen. Medische wanprestaties worden niet genoemd als mogelijke dominante oorzaak van de oversterfte (denk aan vaccinaties en maatregelen). De belangrijkste bliksemafleiders zijn a) long-covid, b) uitgestelde zorg en c) naverschijnselen van (onopgemerkte) Covid – een idee dat door Singapore werd geopperd. Ook daar kampten ze na vaccinatie met onverklaarde oversterfte zonder een zware Covid-epidemie te hebben gehad.

In het eerste deel van de studie toont Sy op basis van data van The Australian Bureau of Statistics (ABS) aan dat er geen Covid is geweest in Australië in 2020. Wat er in die periode wel aan Covidsterfte is geweest, is getalsmatig niet erg relevant en grotendeels toe te wijzen aan vals positieve PCR-testen. De minimale corona-impact zien we ook terug op Ourwordlindata. Zorgcapaciteit was geen enkel probleem, ziekenhuisbezoek liep keurig door op afspraak.

Daarna wordt het interessant. Van belang daarbij is dat er verwezen wordt naar de Bradford Hill criteria, die de waarschijnlijkheid van causaliteit toetsen bij statistische correlatie.

Correlatie kan (bijna) causaliteit worden met de Bradford Hill toets

Er is een methodologie om causaliteit te vinden in een correlatie. Daarvoor moet de correlatie getoetst worden aan een aantal criteria. Er is discussie over hoe hard die causaliteit dan daadwerkelijk wordt en of er geen uitzonderingen te vinden zijn maar men is het er toch wel over eens dat deze ‘checklist’ een waardevolle richtlijn vormt. Wordt aan al deze criteria voldaan dan moet er toch stevig tegenbewijs komen. Er wordt een aantal malen naar verwezen. De liefhebber kan onderstaande balk openklappen voor meer informatie.

De Bradford Hill criteria. Klik hier voor meer informatie.

Sterkte (effectgrootte): Een kleine associatie betekent niet dat er geen causaal effect is, hoewel hoe groter de associatie, hoe waarschijnlijker dat zij causaal is.	Correlatiecoëfficiënt van >75%
Consistentie (reproduceerbaarheid): Consistente bevindingen waargenomen door verschillende personen op verschillende plaatsen met verschillende steekproeven versterken de waarschijnlijkheid van een effect.	Waarneembaar op verschillende momenten in de meeste landen
Specificiteit: Causaliteit is waarschijnlijk als er sprake is van een zeer specifieke populatie op een specifieke plaats en ziekte zonder andere waarschijnlijke verklaring. Hoe specifieker een associatie tussen een factor en een effect is, hoe groter de kans op een causaal verband.[1]	Er zijn (in Australië) geen andere kandidaten voor de oversterfte, zeker niet voor de jongere populatie
Temporaliteit: Het effect moet optreden na de oorzaak (en als er een verwachte vertraging is tussen de oorzaak en het verwachte effect, dan moet het effect na die vertraging optreden).	Zijn observaties signaleren de temporaliteit. (Model Steigstra reconstrueert oversterfteverloop zelfs puur op basis van temporaliteit.) In Australië valt een 5-maanden vertraging op net zoals wij dat hier signaleerden.
Biologische gradiënt (dosis-respons relatie): Een grotere blootstelling moet in het algemeen leiden tot een grotere incidentie van het effect. In sommige gevallen kan echter alleen al de aanwezigheid van de factor het effect teweegbrengen. In andere gevallen wordt een omgekeerde verhouding waargenomen: een grotere blootstelling leidt tot een lagere incidentie.[1]	Aantal doses is bepalend voor de waargenomen effecten
Plausibiliteit: Een plausibel mechanisme tussen oorzaak en gevolg is nuttig (maar Hill merkte op dat de kennis van het mechanisme beperkt is door de huidige kennis).	Tot nog toe zijn immunologische, cardio-vasculaire en neurologische effecten van spike-proteïne aangetoond. Meerdere plausibele mechanismen.
Samenhang: Coherentie tussen epidemiologische en laboratorium bevindingen verhoogt de waarschijnlijkheid van een effect. Hill merkte echter op dat “het ontbreken van dergelijk [laboratorium]bewijs het epidemiologische effect op associaties niet teniet kan doen”.	Klinische trials spreken de langetermijn effecten niet tegen. Laboratoriumbewijs ligt in lijn met de alarmsignalen van meldpunten.
Experiment: “Af en toe is het mogelijk een beroep te doen op experimenteel bewijs”.	Autopsies tonen doodsoorzaken door vaccinaties aan
Analogie: Het gebruik van analogieën of overeenkomsten tussen de waargenomen associatie en andere associaties.	In Nederland: Mexicaanse Griep (ging vanzelf over), eerdere missers met vaccinaties
En kandidaatcriterium: Omkeerbaarheid: Als de oorzaak wordt verwijderd dan zou het korte termijn effect ook moeten verdwijnen.	De pieken in de oversterfte zijn verdwenen sinds er geen campagnes meer worden gestart
Deze criteria zijn een work in progress. Aanpassingen zijn voorgesteld door o.m. Ioannidis en Shimonovich.

De iatrogene epidemie van 2021 tot 2023

De Australische oversterfte werd pas significant in 2021, net als bij ons de “onverklaarde oversterfte”. Significante oversterfte was sterk gecorreleerd (+74%) met COVID-19 massale injecties vijf maanden eerder. Sterkte van de correlatie, consistentie, specificiteit, temporaliteit en dosis-responsrelatie zijn de belangrijkste criteria van Bradford Hill waaraan de gegevens voldoen om de iatrogenese (veroorzaakt door medisch ingrijpen) van de Australische epidemie te suggereren, waarbij de oversterfte grotendeels werd veroorzaakt door COVID-19-injecties.

Figuur 1: dit zijn de laatste zeven jaar. Elk segment op de x-as stelt een jaar voor. Het laatste segment vóór de rode lijn is het jaar 2020. In dat jaar waren er minder sterfgevallen dan in de vijf voorgaande jaren, dus in Australië was er in 2020 geen ‘pandemie’. De rode lijn toont de sterke stijging van het sterftecijfer – na de invoering van de Covid-injecties. Dat is dus iets om nader te bekijken.

Voordat Covid verscheen bestond er een voorbereidingsplan voor pandemieën waarin werd geadviseerd tegen lockdowns, maskers en reisbeperkingen, waarbij werd gepleit voor open grenzen maar bescherming van kwetsbare mensen. De logica was duidelijk. Laat het virus zich zo snel mogelijk verspreiden onder jonge en gezonde mensen om wereldwijde groepsimmuniteit te bereiken. Een bewezen succesverhaal door de evolutie heen.

Maar deze keer kwamen andere krachten tussenbeide. De overdreven verkeerde modellering van het Imperial College London veroorzaakte paniek en vrees voor overbelasting van onze ziekenhuizen. Alle paraatheidsplannen, het doordachte werk van generaties wetenschappers, werden van de ene op de andere dag opgegeven. De rest is geschiedenis.

Na een jaar van draconische lockdowns en andere beperkingen, ondersteund door militaire 5e generatie psych-op oorlogsvoering tegen hun eigen mensen (zie Robert W Malone MD, MS en Maajid Nawaz voor gedetailleerd bewijs), waren de nieuwe mRNA-vaccins de enige door de staat gesanctioneerde antwoorden op de buitenproportionele dreiging van een Covid-virus.

Van maart 2021 tot september 2022, een periode van anderhalf jaar, werden meer dan 60 miljoen doses van een onbekende stof met zeer weinig gegevens over efficiëntie en veiligheid, in de armen van meer dan 20 miljoen Australiërs geïnjecteerd. Daarna stierven ongeveer 60.000 mensen meer dan verwacht. Dat zijn er ongeveer 2.000 per maand, gemiddeld 24.000 per jaar. Dat is meer dan 20 keer zoveel als de jaarlijkse verkeersslachtoffers. Ter vergelijk: Australië verloor 34.000 militairen tijdens de Tweede Wereldoorlog. (Bron) De injecties verdubbelden dat totaal.

Waar het om gaat: hoe ‘bewijst’ Wilson Sy verder dat deze massale sterfte veroorzaakt wordt door de injecties? Hij toonde al een correlatie van 74% tussen injectie en dood. Dit is het sterkste criterium. Met betrekking tot de “Consistentie criteria” in de tijd biedt hij figuur 10 hieronder, Totale Doses vs Oversterfte aangepast door 5 maanden aanlooptijd.

De correlatie is duidelijk te zien. Hij berekent ook een correlatie van 31% als hij andere landen vergelijkt. Het gebeurt overal ter wereld. De rode lijn is in deze grafiek ca. 5 maanden naar links verschoven.

Opvallend dat dezelfde vijf maanden vertraging ook in de Nederlandse oversterftecijfers te zien is.

En als we geavanceerder te werk gaan en we betrekken zowel korte als mogelijk lange termijn effecten erbij, dan kunnen we de onverklaarde oversterfte zelfs redelijk goed simuleren/prognotiseren. Zie het werk van Herman Steigstra.

Specificiteit

Een ander nuttig criterium van Bradford Hill causaliteit is “specificiteit”, dat verband houdt met de vraag of er concurrerende oorzaken zijn voor de oversterfte, met vergelijkbare associatiesterktes.

Correlatie, zelfs als die consistent is in de tijd en in andere landen, bewijst niet dat er voornamelijk één oorzaak is. Het wordt specifieker door te kijken naar de jongste leeftijdsgroep. Daar spelen minder mogelijke verstorende factoren omdat de natuurlijke sterfte daar heel laag is. Ondanks het kleinere aantal extra sterfgevallen voor de jongste leeftijdsgroepen is het statistische signaal ook daar aanwezig.

In lekentaal: ouderen sterven aan vele oorzaken. Jongeren sterven nauwelijks en aan zeer weinig oorzaken. Zij sterven ook zeer zelden aan Covid zelf, waardoor de speculatie over Covid als reden voor een verhoogd sterftecijfer onderuit wordt gehaald.

Samenhang en plausibiliteit

Wat de coherentie en plausibiliteit van Bradford Hill betreft: de suggestie van iatrogene oorsprong van overtollige sterfgevallen na vijf maanden na COVID-injecties is niet in tegenspraak met enig onderzoek naar “vaccinveiligheid”. De uitgevoerde klinische proeven waren veel korter dan vijf maanden, meestal 11 weken. De gesuggereerde iatrogene oorzaak is in die zin coherent en niet in strijd met bekende feiten.

Zijn er plausibele biologische mechanismen die het causale effect van COVID-19 injecties op de overmatige sterfte van jonge en gezonde mensen kunnen verklaren? In de afgelopen drie jaar is er een stortvloed aan onderzoek gepubliceerd over hoe het spike-eiwit, hetzij van de veronderstelde SARS-CoV-2 virusinfectie, hetzij gegenereerd door de mRNA-injecties, zou kunnen leiden tot ontstekingen in verschillende organen die de dood veroorzaken. Zie ook dit eerdere artikel op deze site.

Opvallend in Figuur 1 is de seizoensinvloed, wat zou kunnen wijzen op immunologische problemen. Zo werd in een recent gepubliceerde klinische studie van de mRNA-injecties waargenomen dat de productie van neutraliserende IgG3-antilichamen tegen het spike-eiwit na verloop van tijd overschakelde op de productie van niet-neutraliserende IgG4-antilichamen. Is dat gerelateerd? Ook cardiovasculaire en neurologische schade kan pas maanden later tot expressie komen. Nader onderzoek naar het eventuele verband met oversterfte zou de hoogste prioriteit moeten hebben.

Experiment en analogie

Om te beginnen wijst de auteur erop dat medische experimenten in Australië werden ontmoedigd om “vaccinatiebereidheid” niet in gevaar te brengen, ook niet als daar alle reden toe was. Ook werden postmortaal onderzoek en autopsies bepaald niet aangemoedigd.

Australische artsen zijn bijvoorbeeld bedreigd met bedragen tot 20.000 dollar voor het gebruik van serologische tests om de resultaten van de PCR-tests voor de diagnose van COVID-19 te verifiëren (bron). Niettemin is de wetenschappelijke noodzaak sterk genoeg om te hebben geleid tot verschillende post-mortem studies om het “smoking gun” bewijs van spike-eiwitten van COVID-injecties te ontdekken.

Dan volgt een gedetailleerde, zeer specifieke bespreking van de eigenschappen en het gedrag van spike-eiwitten en aanverwant onderzoek. Ik verwijs hiervoor naar pagina 20 van de oorspronkelijke PDF.

Als voorbeeld van analogie verwijst hij naar de varkensgrieppandemie:

Een analogie met de huidige COVID-19 pandemie is de “varkensgriep”-pandemie van 2009 als gevolg van het H1N1-griepvirus. Toen, net als nu, werd de pandemie niet op feiten gebaseerd, maar op verwachtingen van een zeer besmettelijke en zeer dodelijke ziekte die door de computermodellen van Oxford werd voorspeld. Het belangrijkste verschil is dat de “pandemie” van 2009 nooit tot een iatrogene pandemie kon worden omgevormd en dat zij snel vanzelf uitdoofde en uiteindelijk neerkwam op een zwakkere vorm van de seizoensgriep. De episode telde wereldwijd meer gevallen, maar minder doden (ongeveer 18.000) en een veel lager sterftecijfer dan de seizoensgriep (bron). Volgens een definitie van oversterfte was het “Mexicaanse griep”-seizoen 2009 geen pandemie.

Conclusie

Op basis van mortaliteitsgegevens begon de Australische COVID-19-pandemie pas met de komst van massale mRNA-injecties in 2021. Het is ironisch dat massale injecties, die werden ingevoerd om een niet-bestaande pandemie te verzachten, een echte iatrogene pandemie hebben veroorzaakt. Deze studie, inclusief de Bradford Hill analyse, heeft aangetoond dat injecties die werden toegediend om de pandemiesterfte te beperken, het tegenovergestelde effect hadden, namelijk een toename van het sterftecijfer.

De onrustbarende oversterfte die uit de gegevens naar voren komt, impliceert dat de verhouding tussen het sterfterisico en de baten van COVID-injecties zeer hoog is- in negatieve zin. Dat wil zeggen dat de schade of het gerealiseerde risico veel groter is dan het voordeel van de COVID-injecties.