Waarom de Nobelprijswinnaars een mondkapje droegen

Het begon in 1990 met U.S. patent 5.580.859: “expressie van polypeptide d.m.v. DNA- en RNA-sequenties.” Aan die (m)RNA vondst is sindsdien flink geklust, met als belangrijkste tussenresultaat: een heuse Nobelprijs. Heel knap! Maar ook een beetje sneu.

Deze Nobelprijs past in het rijtje van ‘journalistvanhet jaar’-prijzen voor Geertjan Lassche (Coviddreiging), Maarten Keulemans (Vaccinpromotie), de Macchiavelliprijs voor Gommers en Koopmans, de KNAW-prijs voor van Dissel, diverse wansmakelijke eredoctoraten en ik vergeet vast nog wel wat andere publieke loftuitingen. Dat haalt de glans eraf. Het elitaire prijzenfestival kan niet op: de mRNA-vaccins zullen en moeten een godsgeschenk zijn.

Laten ze Tijs van den Brink ook maar snel een prijs geven want die heeft al gedreigd om eens met Maurice de Hond en Ronald Meester om de tafel te gaan zitten.

Overdreven? Dit heeft helemaal niets meer met wetenschap te maken. Of de motivatie nu politiek, financieel of ideologisch gedreven is, het is hoe dan ook een blamage. Een zwarte mijlpaal in het westerse wetenschapsdenken.

Zo te zien op deze foto (uit 2022 bij een eerdere prijsuitreiking) zijn de laureaten zelf niet geprikt. Geen bepleisterde bovenarmen maar mondkapjes. Al geven ze hiermee aan geen experts te zijn op het gebied van mondkapjes, de keuze is wel begrijpelijk. Niet zozeer om de doodsangst voor Covid in stand te houden (dat is mooi meegenomen) maar vooral vanwege wat losse eindjes, die zij zelf hebben benoemd. Onzekerheden, die zij zelf nog niet hebben weten af te dekken:

“Potentiële veiligheidsproblemen die waarschijnlijk in toekomstige preklinische en klinische studies zullen worden geëvalueerd, zijn onder andere lokale en systemische ontsteking, de biodistributie en persistentie van tot expressie gebracht immunogeen, stimulatie van antilichamen die auto-reactief zijn en potentiële toxische effecten van niet-natieve nucleotiden en componenten van het toedieningssysteem.”

mRNA Nobelprijswinnaar Drew Weissman in Nature, 2018.

Biodistributie en persistentie: waar komt het precies terecht in het lichaam en hoe lang blijft het daar? Ze weten het niet. Auto-reactief: het aanvallen van de eigen cellen. Ook vraagtekens bij ‘potentiële toxiciteit’: onbekende bijwerkingen.

“Een mogelijk punt van zorg zou kunnen zijn dat sommige op mRNA gebaseerde vaccinplatforms krachtige type I interferonresponsen induceren, die niet alleen in verband worden gebracht met ontsteking maar mogelijk ook met auto-immuniteit.”

mRNA Nobelprijswinnaar Drew Weissman in Nature, 2018.

Blijvende aantasting van het afweersysteem is goed denkbaar.

“De identificatie van personen bij wie een verhoogd risico op ontstekingsreacties bestaat, moet dus worden uitgevoerd. Daarom kan de identificatie van personen met een verhoogd risico op autoimmuunreacties vóór de mRNA-vaccinatie het mogelijk maken om voorzorgsmaatregelen te nemen.”

mRNA Nobelprijswinnaar Drew Weissman in Nature, 2018.

Deze mRNA-injecties zijn niet voor iedereen geschikt. Individuele selectie is noodzakelijk op basis van gevoeligheid voor auto-immuunreacties. (Nooit iets gemerkt van zo’n selectie. Is daar überhaupt een test voor?)

“Een ander potentieel veiligheidsprobleem zou kunnen voortvloeien uit de aanwezigheid van extracellulair RNA tijdens mRNA-vaccinatie. Extracellulair naakt RNA blijkt de permeabiliteit van dicht opeengepakte endotheelcellen te verhogen en kan zo bijdragen aan oedeem.”

mRNA Nobelprijswinnaar Drew Weissman in Nature, 2018.

Twitteraars met ‘Dokter’ in hun Twitter-handle schermen met “Extracellulair kan er niets gebeuren”. Deze Nobelprijswinnaar echter noemt vochtophoping door extracellulair RNA. En dat is niet het enige: ook bloedstollingsproblemen en bloedklontering zijn redenen voor strikte monitoring – die nooit heeft plaatsgevonden. Zelfs evaluatie wordt ontlopen. De Tweede Kamer komt ermee weg als een rechter die een zaak tegen zichzelf niet ontvankelijk verklaart.

“Een ander onderzoek toonde aan dat extracellulair RNA bloedstolling en pathologische trombosevorming bewerkstelligt. De veiligheid moet daarom voortdurend worden geëvalueerd wanneer verschillende mRNA-modaliteiten en toedieningsmethodes voor het eerst bij mensen worden gebruikt en worden getest bij grotere patiëntenpopulaties.”

mRNA Nobelprijswinnaar Drew Weissman in Nature, 2018.

‘…wanneer ze voor het eerst bij mensen worden gebruikt’ – toen, in 2018, dus nog niet bij mensen gebruikt en twijfel over de toedieningsmethode. In twee jaar kaart je deze kwesties echt niet af. Dus, denken deze twee, dan toch nog maar liever even mondkapjes.

Parallel aan het prijzenfestival loopt ook een patentenoorlog. Fabrikanten rollen over straat om uit te vechten wie recht heeft om mee te profiteren van de miljardenwinsten van de ander. Het kan geen toeval zijn dat verschillende farmaceuten op exact hetzelfde moment op exact hetzelfde idee met dezelfde toedieningsmethode zijn gekomen. Dus wie heeft het idee van de ander gepikt?

Amusant detail is dat Pfizer in de patentenstrijd met Moderna nu aandraagt dat Moderna de uitvinding niet kan claimen. Pfizer heeft bewijs ingediend dat het eerste RNA-patent waarop is voortgebouwd al in 1990 werd verleend, aan een academisch research team.

Lees er meer over op de substack van Robert Malone, lid van dat allereerste groepje mRNA-pioniers. Zoals hij zelf ook zegt is hij niet ‘de’ uitvinder. Maar wat een held.