Hoe komt het toch dat zo ongelooflijk weinig mensen wat verder kijken dan hun neus lang is? Velen zijn tot de ontdekking gekomen dat ze tot een minderheid behoren van misschien 10% of 15% (?) van de bevolking, die worden benoemd als ‘wakker’, ‘wappies’, ‘complotdenkers’ of ‘corona-ontkenners’, een label dat wetenschappers net zo makkelijk krijgen opgeplakt als verwarde personen.
De overige 85% zijn dan ‘schapen’ die hun informatiehonger stillen via de media en die leven in de overtuiging dat ze zelf geen rol van betekenis spelen, afgezien van hun verkiezingsstem die velen van hen niet eens meer uitbrengen. Als ze maar beschermd worden, dan leveren ze met liefde alles in wat hen tot krachtige individuen zou kunnen maken. Ze kunnen er verder geen interesse voor opbrengen.
Het lijkt in deze woke tijden wel een trend om beschutting te zoeken in globalisme, de gecentraliseerde aansturing van gedragspatronen, het overlaten aan de ‘experts’, het eigen verstand uitzetten. Kortom: de persoonlijke betrokkenheid laat te wensen over, de dynamiek in de samenleving kwijnt weg.
Er zijn hierin paralellen te zien met de muizenexperimenten van John Calhoun. Daarvoor moet je wel begrijpen dat een muizensamenleving een fast-forward film is vergeleken met menselijke generaties.
Muizengeneraties volgen elkaar honderden keren sneller op dan wij. De vrouwelijke babymuis is in staat om zich na 4-6 weken zelf voort te planten. Muizen hebben een draagtijd van 3 weken. Een muizenvrouwtje wordt daarna ongeveer 7 keer per jaar zwanger en de gemiddelde nestgrootte is 8 pups. Gemiddeld werpt 1 moeder zo’n 50 pups per jaar.
In elk nestje van 8 zitten 4 vrouwtjes. 9 weken later hebben die allevier ook weer een nest van 8 pups met 4 vrouwtjes. En een maand of twee later weer. En weer… Bij ongebreidelde groei zit je al gauw op de miljoenen muizen, zeker als je meerdere paartjes uitzet in een beschermde omgeving. Dat deed John Calhoun om te bestuderen hoe zo’n muizensamenleving zich ontwikkelt en of we daar iets van kunnen opsteken.
Woke muizen markeerden eindstadium in Universum 25
Het “Universum 25”-experiment is een van de meest angstaanjagende experimenten in de geschiedenis van de wetenschap. John Calhoun bouwde het zogenaamde “Muizenparadijs”, een speciaal ontworpen ruimte waar de knaagdieren een overvloed aan voedsel en water hadden en een grote leefruimte. In het begin plaatste hij vier muizenparen die zich in korte tijd begonnen voort te planten, waardoor hun populatie snel groeide.
Na 315 dagen begon hun voortplanting echter aanzienlijk af te nemen. Toen het aantal knaagdieren 600 bereikte, ontstond er een hiërarchie tussen hen en toen verschenen de zogenaamde “stakkers”. De grotere knaagdieren begonnen de groep aan te vallen, met als gevolg dat veel mannetjes psychisch begonnen “in te storten”.
Het gevolg was dat de vrouwtjes zichzelf niet meer beschermden en op hun beurt agressief werden tegen hun jongen. Na verloop van tijd vertoonden de vrouwtjes steeds meer agressief gedrag, isolatie-elementen en een gebrek aan voortplantingslust. Het geboortecijfer daalde en tegelijkertijd nam de sterfte onder jongere knaagdieren toe.
Toen verscheen er een nieuwe klasse mannelijke knaagdieren, de zogenaamde “mooie muizen”. Ze weigerden te paren met de vrouwtjes of te “vechten” voor hun ruimte. Het enige waar ze om gaven was eten en slapen. Op een bepaald moment vormden “mooie mannetjes” en “geïsoleerde vrouwtjes” de meerderheid van de populatie.
De muizen leken in een soort seksualiteit- en gender-crisis verwikkeld. Rolpatronen werden doorbroken.
Volgens Calhoun bestond de stervensfase uit twee fasen: de “eerste dood” en de “tweede dood”. De eerste werd gekenmerkt door het verlies van een doel in het leven dat verder ging dan louter bestaan – geen verlangen om te paren, jongen groot te brengen of een rol te spelen in de maatschappij. Na verloop van tijd bereikte de jeugdsterfte 100% en de voortplanting nul.
Onder de bedreigde muizen werd homoseksualiteit waargenomen en tegelijkertijd nam kannibalisme toe, ondanks het feit dat er genoeg voedsel was. Twee jaar na het begin van het experiment werd de laatste baby van de kolonie geboren. In 1973 had hij de laatste muis in het Universum 25 gedood. John Calhoun herhaalde hetzelfde experiment nog 25 keer en elke keer was het resultaat hetzelfde.
Zwakke, gefeminiseerde mannen met weinig tot geen vaardigheden en geen beschermingsinstincten, en overdreven opgewonden en agressieve vrouwen zonder moederinstincten zijn tekenen aan de wand voor een komende social collapse.
Of beter: societal collapse.
Calhoun’s wetenschappelijke werk is gebruikt als een model voor het interpreteren van sociale ineenstorting en zijn onderzoek dient als een brandpunt voor de studie van de stadssociologie.
Stadssociologie. Zouden er in de provincie andere processen spelen? Zou zomaar kunnen als we naar de peilingen kijken.
Het is niet de schuld van woke. Woke is een stadium in een cyclus. Of die te keren valt…?
Docu over John Calhoun en Universum 25:
0 Reaktionen