Wechseljahre, Impfung und Virus: der Post-Covid-Bericht

Dit is het vervolg op het artikel van gisteren, waarin we aankaartten dat het post-Covid onderzoek hoogstwaarschijnlijk niet alleen uit post-Covid patiënten bestaat. Wat maakt dat ‘hoogstwaarschijnlijk’?

Hoe zagen de deelnemers eruit? De recap in een paar highlights (excusez le mot):

• gemiddeld 49 jaar
• 93% was gevaccineerd bij de eerste meting (!)
• 43% is gevaccineerd tussen de eerste en de tweede meting (het totaal zal dan wel tegen de 100% hebben gelopen)
• 43% van de totale, inmiddels vrijwel volledig gevaccineerde groep is tussen meting 1 en 2 opnieuw symptomatisch besmet, sommigen meerdere keren (so much for robust protection)
• 76% van de deelnemers was vrouw (ook in vergelijkbare studies over dit onderwerp zien we deze percentages vrouwen)
• 54% hoog opgeleid
• 49% had één of meerdere chronische aandoeningen naast post-COVID (dit leek mij erg veel maar blijkt best normaal qua artrose, diabetes, hypertensie, depressie of angststoornis en COPD…☹)

Een vaccinatiepercentage van 93% en dan 43% herbesmettingen, sommigen meermaals. Dat wordt gemeld maar er wordt niets over gezegd. Mag je hier niet uit opmaken dat vaccinatie in elk geval niet heeft geholpen tegen post-Covid? Dat percentage zou toch véél lager moeten zijn dan het landelijk gemiddelde? Het ligt nu vele malen hoger. Genetische predispositie? Of zou dit niet aanleiding kunnen zijn om (zeker samen met die tinnitus, zie Vorheriger Artikel) ook eens aan mogelijke vaccinatieschade te gaan denken? Nog steeds niet voor het Post-COVID onderzoek van Erasmus/C-support.

Een kwart van de respondenten was bij meting 2 hersteld. Dat waren vooral de mensen die géén zware infectie hadden gehad: een kortere ziekteduur en niet vanwege Covid in het ziekenhuis beland. Dat klinkt dan weer bekend, dat is bij PAIS ook zo. Goed nieuws of niet? Een kwart lijkt mij wel weinig, na een jaar. Maar het neemt in elk geval af! (hopen we dan maar.)

En dan de dames…

Iedereen die klachten krijgt, zoekt een oorzaak. Kun je er een ziekte met een naam aan hangen, dan kan dat erg helpen. Niet alleen voor de behandeling maar ook voor je eigen gemoedsrust. Dus als je als een van de ca. 600.000 vrouwen van 45, 50 jaar overgangsverschijnselen krijgt en je bent net hersteld of nog herstellende van Covid, dan maak je je zorgen als je klachten krijgt die -volgens C-support- meest voorkomende klachten van post-Covid zijn.

Om een indruk te krijgen: als 1% van de 600.000 vrouwen tussen de 45 en de 50 jaar zich met hun overgangsklachten (terecht) zou opgeven voor dit onderzoek, dan heb je al meer vrouwen met “post-Covid symptomen” dan aan het onderzoek deelnamen. Dus enige vervuiling van de pure ‘post-Covid’ is iets om bedacht op te zijn. Tenminste als je pretendeert aandacht aan ‘post-Covid’ te willen besteden.

De 20 meest gemelde klachten vertonen namelijk opvallende overeenkomst met de 20 meest voorkomende klachten in de overgang. (Ter herinnering: 76% was vrouw, gemiddelde leeftijd was 49). De typisch hormonale verschijnselen zoals temperatuurontregeling en veranderd libido zien we niet terug bij post-covid, maar verder… vergelijk zelf.

Ook bij overgangsklachten staat die tinnitus, die aanvankelijk niet als relevante post-Covidklacht werd gezien. En het misschien ook helemaal niet is, want net als de andere klachten past het ook bij de overgang en nog meer bij post-vax. En ik kijk niet verbaasd op als het bij een van die andere ‘onbegrepen ziektes’ ook opspeelt.

Stijgers of opvliegers

De meeste klachten zijn verminderd tussen de eerste en de tweede meting. Dat is geruststellend met het oog op de mogelijke genetische ellende uit de Vandenbossche-scenario’s, de DNA-vervuiling etc., want dat zou je halsstarriger verwachten, of zelfs toenemende klachten. De afgenomen klachten lijken nu van voorbijgaande aard.

Toch zijn er ook enkele stijgers, klachten die in de tweede meting juist öfter zijn genoemd dan in de eerste meting – en dat is dan des te zorgelijker. Met een stijging van 10% is de grootste stijger: menstruatieklachten bij de vrouwelijke deelnemers tussen 18-50 jaar. Van 28% naar 31%.

Dus bijna één op de drie vrouwen die zich gemeld hebben met post-Covid, ervaren een jaar na de eerste meting nog steeds problemen met hun reproductiesysteem en het worden er eerder meer dan minder.

Ik vind dit schokkend. Zeker nu ik net met (tussendoor) met de analyse van Hans Verwaart bezig ben geweest en heb gezien dat in 2024 bij vrouwen tussen de 40 en 50 jaar bijna éénderde méér overlijdens vielen dan verwacht. En daaroverheen nu net de Yale-studie die ik in het vorig artikel aanhaalde, met 69% vrouwen in de PVS-groep.

Hier wordt opvallend makkelijk mee omgegaan in het rapport. Deze zéér langdurige verstoring van het reproductiesysteem staat op plek 24 tussen kortademigheid en verwardheid. Nu wil ik kortademig of verward zijn niet bagatelliseren, maar als de voortplanting in het geding komt, moeten er toch andere alarmbellen afgaan. Om niet te zeggen: sirenes.

Onze voortplantingssystemen zijn, net als onze hersenen, uitzonderlijk goed beschermd (immunologisch privilege). Er zijn specifieke barrières en er is een unieke immuunomgeving rond deze organen. Die horen niet aangetast te worden door een virus. En dat worden ze ook niet. Uit obducties weten we wel dat de vaccin-spikes er gewoon in worden gevonden. Dit is echt van een andere orde. Denk aan dalende fertiliteit dus nóg minder geboortes, denk aan overdraagbaarheid van mismaakt DNA op het nageslacht… of denk daar maar liever niet aan eigenlijk. Dus welk percentage van die vrouwen met menstruatieklachten was gevaccineerd? Wisten we het maar.

Wat helpt?

De best beoordeelde behandelingen op post-COVID-klachten blijken alternatieve behandelingen Meditatie (83%) en Coachingstraject (73%). De eerste reguliere medicatie staat nipt op een derde plaats. Coping is key, kennelijk. Maar of dat ook helpt tegen die menstruatieklachten, een jaar later…

Helpt nóg een extra prik dan misschien tegen post-Covid?

Weten we nog dat de prik niet meer werkte tegen besmetting, toen niet meer tegen ziek worden, toen niet meer tegen ziekenhuisopname en toen ook niet meer voor een ander? En ook niet meer tegen algemene sterfte? Zeker met het oog op de jeugd was bescherming tegen ‘Long Covid’ op een gegeven moment nog het enige pressiemiddel. Ook dat bleek trouwens niet waar te zijn. Een zware infectie is hoe dan ook een dreun voor je hele gesteldheid.

Zo zijn er ongetwijfeld ook post-Covid patiënten geweest die opnieuw een booster hebben genomen in de hoop dat de (veronderstelde) heilzame werking hun klachten zou verminderen. De 18% post-Coviteers die zich ondanks alles opnieuw lieten prikken en daar daadwerkelijk effect van ondervonden, kwamen helaas bedrogen uit. In tweederde van de gevallen pakte het negatief uit: nieuwe klachten en/of verergering van klachten.

Dat is toch ook gek eigenlijk. Je hebt het over post-covidklachten en die worden verergerd door een prik – tegen Covid! Hoe kan dat nou? Was dat bij die eerdere prikken dan niet ook al zo, dat kan toch bijna niet anders?

In de conclusie van het rapport wordt dit beschreven als “geen significante verschillen wat betreft de verandering in herstelstatus op basis van eventuele herbesmettingen en/of vaccinatie(s).”

Het zou aanleiding kunnen zijn om eens uit te zoeken hoe de interactie zit tussen overgang, covid en/of vaccinatie in die vrijwel volledig gevaccineerde groep. Misschien dat er toch iets meer te weten is te komen. Dit laatste tabelletje nodigt daartoe uit – tenminste, als je gezegend bent met wetenschappelijke nieuwsgierigheid. En: als je denkt dat je subsidieverstrekker daar blij mee is.

Niet dus. We kijken naar een systeemverstrengeling die zijn weerga niet kent en meedogenloos slachtoffers blijft maken. De volgende prikronde staat alweer op de rol.

Als alle vage sterfte soortgelijk op Covid wordt geschreven, is er in NL geen speld tussen te krijgen. De NL wetenschap schiet te kort in de zin dat er wordt gecollaboreerd met een NAVO-gestuurde overname.

“Ve’re penettrating ze guvernments!” (had Rutte kunnen zijn).

Mensen, denk goed na. Ze hebben zelfs zwangere vrouwen op het hart gedrukt om zich te laten vaccineren. Ik herhaal mijn oproep van jaren geleden: laat in hemelsnaam je kinderen niet vaccineren.

Ik herhaal ook de afsluiter van het vorige artikel: Het rapport doet tekort aan zowel de post-Covid als de Post-vax patiënten. Het geeft blijk van een soort desinteresse. Alsof het een zoethoudertje is voor de post-vaxers (en de post-Coviteers die geen eerstelijnszorg hebben gehad net zo goed). En vrouwen in de overgang hadden gerustgesteld kunnen worden. Dit nog allemaal los van het feit dat iedereen met soortgelijke klachten nu een wel heel broze strohalm wordt aangereikt.

Of is het gewoon dossier-opbouw voor de parlementaire enquête (vaccins good, covid bad)?