“De Vierde Golf” organiseert enkele beschouwende avonden in De Balie waarin linkse denkers kritisch kijken naar het gedrag (of liever: de afwezigheid) van de linkse partijen tijdens de coronacrisis. Waar was de kritiek? Waar was de controle? Waar was überhaupt de oppositie? Deze avond een hoofdrol voor Prof. Marli Huijer.
Na een reactie van Martijntje Smits (techniekfilosoof) op de lezing van Marli Huijer worden er vragen gesteld aan het panel: Saskia Kluit (Eerste Kamerlid GroenLinks), Jazie Veldhuyzen (Fractievoorzitter Amsterdam BIJ1) en Klara Boonstra (Directeur van het wetenschappelijk bureau van de PvdA en hoogleraar internationaal arbeidsrecht VU).
Ik kan niet zoveel met deze discussie omdat ik niet links ben (denk ik, als ik dit zo hoor). Een van de kritisch denkende politici draagt uit ‘solidariteit’ nog steeds een mondkapje, ook al is het niet meer verplicht. Moet je met zulke mensen een meta-discussie voeren? Ideologie en vrij denken gaan uiteraard niet goed samen: als je helemaal vrij denkt, kun je dan eigenlijk wel een ideologie hebben? Geen ideologie zonder ‘geloof’ in iets, vooropgesteld doel of een andere irrationeel element.
Bijzonder luisterwaardig vond ik wel de aanvulling op 1:30:45 van Judith Sargentini (2x, tot 1:35:05). Maar dat was dan ook geen typisch links inzicht. Zij herformuleert eigenlijk waarover Marianne Zwagerman zich eerder verwonderde: ‘de gretigheid waarmee we onze vrijheden hebben ingeleverd’.
Pagina op website De Balie met nadere toelichting
“Links” probleem!?
Links… Hier gaat het voor mij al fout. Het apathische gedrag van de Tweede Kamer in de coronacrisis wordt hier aangekaart als een “links” probleem terwijl het onmiskenbaar een existentieel democratisch probleem is. Het is lovenswaardig dat linkse intellectuelen zich achter de oren krabben maar dat zouden midden en rechts net zo goed moeten doen; eigenlijk iedereen. Behalve dan de engerds van “ultra-rechts” of “populistisch” – of hoe het enigszins wetenschappelijk onderbouwde geluid dan ook door de anderen is weggezet.
Als er zich een mogelijkheid voordoet om gezamenlijk eens inhoudelijk te beraadslagen in een plenair debat, geeft niemand thuis – ze willen gewoon niet en de urgentie is er kennelijk niet om elke mogelijkheid om verder te komen aan te grijpen. Dat is helemaal geen links probleem. Dat is het failliet van de parlementaire democratie, het falen van een volksvertegenwoordiging: luiheid, ambtenarij, ondeskundigheid, gepolitiseerd uitspelen, kaltstellen. “Het onderwerp staat regelmatig op de agenda” wordt dan gezegd. Kennelijk zonder enig resultaat: in de Kamer heeft men destijds besloten om over “besmettingen” te spreken als “positieve PCR-testen” worden bedoeld. Ze laten zich nog steeds ringeloren door een minister die schermt met een “A-status”.
Verder worden er zowel in de introductie als door Marli Huier schijnbaar ingewikkelde vragen opgeworpen waarop de antwoorden gewoon in de wet te vinden zijn, zoals te horen in dit interview met Gideon van Meijeren. Of anders in de meer recente speech van Gideon van Meijeren, onderaan deze post. Maar ja, dat schuiven ze waarschijnlijk terzijde want FvD. Met sommige mensen wil je het gewoon niet eens zijn. Met Maurice niet want die had het met de Deventer moordzaak ook fout en kun je biet uitstaan, met Capel niet want die heeft een bekakt accent en is al 20 jaar met emeritaat, met Willem Engel niet want die heeft een dansschool en met Forum niet want immigratie. Als dat echt zo is, hebben we een belangrijke verklaring van de probleemstelling al te pakken: de ideologie staat in de weg van de juiste aanpak.
In deze specifieke crisis had “links” het tegengeluid van “ultra-rechts” eigenlijk grotendeels moeten omarmen, opportunistisch of niet, en dan ook vice versa. Dat is helaas ondenkbaar in de ideologische positionering van het machtsblokdenken. De waarheid sneuvelt in het politieke-ideologische strijdgewoel. Het belang van politiek imago en het pleasen van de achterban prevaleert dan boven het burgerbelang. Mooie democratie…
Er zijn situaties waarin ook politieke partijen boven zichzelf zouden moeten kunnen uitstijgen. Dat blijkt helaas teveel gevraagd.
