Majoor van Kappen sprak vorig jaar over een “preferente werkelijkheid”. Je merkt aan Rick Niemann dat die er geen barst van gelooft: “informatie-operatie…” “…preferente werkelijkheid…!?”. Laat staan dat hij snapt dat hij zelf meebouwt aan die preferente werkelijkheid, die televised reality. Als je je leven hebt opgebouwd in die preferente werkelijkheid, de wereld zoals de media willen dat je die ziet, ben je daar ook niet uit te halen. Kijk naar het gedrag van Maarten Keulemans in het Balie-gesprek met o.m. Ira Helsloot. Het gaat er gewoon niet in. Zijn geest kan het niet aan, hij zal altijd in ontkenning blijven.
Argumenten helpen niet, van een goed gesprek blijft niets hangen, voor het doornemen van zwart-op-wit bewijzen ontbreekt de interesse en de tijd, video-opnames zijn deep fake, een toevalligheid of anderszins onbetrouwbaar: niets landt, niets wordt geïnternaliseerd. Het zou immers alles omgooien waar je voor staat. De Teflon laag die ongemerkt is aangebracht helpt je bij het overeind houden van je identiteit.
Hoe een proces van realisatie bij sommigen (ik schat zelf zo’n 10%-20% van de bevolking) dan toch plaats kan vinden weet ik niet. Ik zie alleen om mij heen dat het niets met opleiding of IQ heeft te maken. In elk geval niet het soort IQ dat wordt geroemd en waar mensen (ere)doctoraten en hoge functies mee behalen.
Zeker bij informatieverwerkers (krantenlezers, talkshowkijkers) worden de hersenen geprikkeld met symbolen (letters die iets betekenen) en de zintuigen overladen met beeldindrukken en geluid, aangestampt met lekkere leaders en tunes. De informatie die over ons wordt uitgestort via de media is alomaanwezig en eenduidig. Alleen daarom is die al krachtiger dan intermenselijke communicatie. Mensen in talkshows praten beschaafder dan die op straat, alles ziet er gelikt uit, stilering, leaders en decors voegen kwaliteit en autoriteit toe en bovenal: de boodschap wordt overtuigd gebracht: krachtig, eenzijdig, zelfbevestigend. Ook de kritische journalist knikt ja. Aleen de echte experts komen aan het woord, anders kwamen ze niet op tv. Er is dus ook nooit iemand bij die de boel onderuit schopt. Dat bevestigt het gelijk: kwalitatief goede kritiek is niet te vinden – zo lijkt het.
Zo kom je via de media te leven in een wereld (een Truman show) waarin betrouwbare media bestaan, net als onafhankelijke wetenschap, kritische journalisten en duiders, en niet te vergeten: onbaatzuchtige politici. Oorlogen gaan tussen een goede en een slechte partij. Wij helpen natuurlijk de goede. Dat is fijn en duidelijk. De preferente werkelijkheid is jouw context geworden. En het is die persoonlijke context die bepaalt hoe je interpreteert wat je waarneemt.
Even persoonlijk: over mijn programmering van WOII
Toen Hedy d’Ancona eerder deze week, in Bar Laat, onze democratie vergeleek met hoe Hitler aan de macht is gekomen, deed mij dat denken aan hoe in mijn jeugd NSB-ers werden neergezet als slechte, kwaadaardige volksverraders, de meest verachtelijke wezens die je je kon voorstellen. Ze waren door-en-door slecht. Ze gaven hun buren aan, keken weg als ze vanuit het restaurant Joodse vrienden buiten zagen staan (of afgevoerd zagen worden) en sommigen brachten zelfs openbaar de Hitler-groet als dat goed was voor hun winkel of voor hun carrière. Iemand als Mengele was de baarlijke duivel, wat die mensen had aangedaan was onvoorstelbaar…!
Ik zie nu hoe de houding van mijn ouders, de geschiedenislessen op school, mijn door WOII geobsedeerde buurjongetje, documentaires, cartoons, grappen en strips over WOII (stoere nonchalante Amerikanen met scheve helmen en een sigaret tussen de lippen) mij de context hebben gegeven waarmee ik mijn hele leven goed heb kunnen werken. Het was gemakkelijk te internaliseren en te praktiseren. Geen twijfel: wie zijn land of zijn eigen volk had verraden, was een onmens, een kwaadaardige slechterik. Dat was sindsdien dan ook mijn mijn stellige overtuiging. Wie dat tegensprak was zelf een verrader. (En bijwerkingsloze vaccins redden levens: die wereld nog. Dit terzijde.)
De belangrijkste les die ik zelf heb opgestoken van Corona is niet, zoals een hoogleraar gynaecologie mij leerde, ‘dat video-vergaderen eigenlijk best goed gaat’. Voor mij was de les een hele andere: een wake-up call. Mijn context veranderde door Corona, dat de decors van mijn Truman-show omtrapte.
Ik vind het nu vanzelfsprekend dat de NSB één van de snelst groeiende partijen ooit in ons land was en hoe de media daaraan bijdroegen. Wie oplette, heeft hetzelfde proces zich de afgelopen jaren zien voltrekken. Die NSB-ers waren voor het overgrote deel gewoon brave, bezorgde burgers, hele normale mensen met vertrouwen in de media en in de politiek, waaraan ze zelfs hun steentje wel wilden bijdragen.
Toch ging niet iedereen daar toen in mee. Het aantal verzetsmensen werd door historicus L. de Jong op 40.000 geschat. Dat vonden wij moderne Nederlanders toch wat weinig voor zo’n moedig volk dus is er een nieuwe schatting gemaakt, inclusief iedereen die wel eens wat verzet-achtigs had gedaan. Men kwam nu op 1 miljoen en de geschiedenis zag er weer wat fleuriger uit voor ons fiere landje. Dat is wel even een ander getal: vijfentwintig keer zoveel!
Hoeveel is dat dan eigenlijk? Als we de kinderen niet meerekenen komt deze nieuwe telling neer op ruwweg 15% van de bevolking. Die andere 85% liet zich gewoon ‘prikken’ door de Duitsers. Daar is overigens niets minderwaardigs of doms aan. Zo zitten mensen samenlevingen in elkaar. Zonder een bepaalde volgzaamheid onder het merendeel van de inwoners zouden we elkaar in een constante anarchie naar het leven staan – dus het is niet ‘verkeerd’ om een ‘schaap’ te zijn. We hebben onze welvaart en een lange vredestijd te danken aan meegaande mensen.
Maar degenen die hen manipuleren – daar kun je wel degelijk vraagtekens bij plaatsen. Hoe voorkom je dat die steeds weer misbruik maken van hun media? Hoe garandeer je dat die handelen in het belang van de mensen en niet in dat van zichzelf? (Spoiler: met verregaande transparantie).
Geloof je het niet? Kijk zelf
Optische illusies illustreren hoe je perceptie door context wordt vertekend. Ze zijn net zo dwingend als tekstuele of andere framing. We denken framing te kunnen herkennen maar dat is alleen makkelijk als het niet in lijn is met onze bestaande mening, die weer op andere framing (een ‘preferente context’) gebaseerd kan zijn. Anders ‘is het gewoon zo’, dan klopt het gewoon. Kijk maar, wat je op tv ziet staat ook in de krant: de ultieme check. Zo ben je nu eenmaal geprogrammeerd en dat doorbreekt de een makkelijker dan de ander.
Een van de mooiste illustraties hiervan heb ik jaren geleden eens nagetekend. Je ziet een dambord met twee schijven erop. De lichtval is zo opgezet dat je schaduw en licht herkent; onmiddellijk -onbewust- corrigeer je het hele dambord hierop.
Ga met je muis over het dambord en zie de damsteen verkleuren – ook als je weet dat het niet zo is. Dat is wat context doet:
de achtergrondinformatie die je observaties kleurt.
Het is dan ook goed te begrijpen dat constante elementen, die zich niet aan de geframede lichtval-correctie houden, een andere kleur krijgen afhankelijk van waar ze worden geplaatst. De twee damstenen die je ziet hebben namelijk exact dezelfde kleur. Maar je hebt de context al veel te goed begrepen, dus dat weiger je te erkennen.
Als je (op desktop) met je muis over het bord gaat, zie je een damsteen schuiven. Test het maar. Het heeft misschien even nodig voordat je begrijpt hoe je wordt gemanipuleerd. Of je blijft overtuigd dat die stenen wel degelijk verkleuren, dat kan ook. Troost je: je bent de enige niet.
Het is maar net in welk licht je iets plaatst.
The Truman Show is een zeer informatieve -en bovendien zeer vermakelijke- film, van toch ook alweer meer dan 25 jaar oud. Wat mij opvalt is dat ie nog steeds vaak op tv wordt vertoond (de complotdenker in mij denkt dat dit om een reden gebeurt, een reden waar ik naar moet gissen, en aangezien ik niet van gissen houd, laat ik deze opmerking dan maar verder tussen haakjes staan).
Enfin, toen ik m voor het eerst zag (25 jaar geleden), dacht ik… ik weet niet meer wat ik dacht. Maar informatief en intrigerend heb ik de film altijd gevonden. Bij herzien vind ik telkens weer iets ‘nieuws’ (iets wat me niet eerder was opgevallen). Recent was ie weer op tv en viel me de button (die Laura/Sylvia draagt) op waarop staat ‘how is it going to end?’ – Wat me dan weer tot denken aanzet over bv waarom juist zij die button droeg en waarom Truman positief reageert op die button van Laura/Sylvia.
Anyway, ik neem aan dat iedereen hier The Truman Show kent, dus hoef er verder niet op in te gaan.
Zo’n majoor Van Kappen zegt het natuurlijk heel precies. Ik vind het altijd zo jammer dat alleen mensen die buiten dienst zijn (met pensioen zijn) in staat blijken te zijn om wijze en ware dingen te zeggen in de media. Vroeger dacht ik: ‘het komt omdat je levenservaring moet hebben alvorens je wijze en ware dingen in de media kunt zeggen.’ Dat geloof ik nog steeds wel (een beetje), maar geloof ook wel dat het te maken heeft dat je ‘dat soort dingen’ (die buiten The Truman Show vallen) niet in de media mag zeggen zo lang je zelf nog in The Truman Show meespeelt. Je mag geen spell-breker zijn als je meedoet aan The Truman Show.
Anton, ik weet niet of je mijn interpretatie over The Truman Show mbt tot mijn oud-collega’s hebt gezien in de podcast met Wybren van Haga (waarbij ik een aantal gelijk stel aan Truman Burbank) (en waar ik gisteren naar verwees), maar geloof dat de film toch een heel goed kader geeft van hoe je als buitenstaander moet omgaan met de Truman Burbanken die in onze wereld welig tieren: als Sylvia/Laura die hoopt dat Truman ooit uit die gemaakte/fake wereld stapt, maar het niet voor hem kan doen.
The Truman Show heeft veel weg van de allegorie van de grot van Plato. Er zijn (als ik internet mag geloven) nog wel oudere teksten beschikbaar die net zoals The Truman Show (en de grot van Plato) proberen te verklaren waarom mensen toch generatie op generatie weer het schijnbestaan verkiezen boven het echte bestaan. Het is dan toch (weer) de betekenis die aan de schaduwen die in de grot worden gezien die het leven verklaren itt de achterliggende zon, waar naar niemand kijkt. -Ken je de film Amelie? – Daarin zit een prachtige scène waarbij Amelie in de bioscoop zit, niet zozeer om de film te zien, maar omdat ze zich zo graag tijdens de film omdraait (naar de lichtschijnende projector) om vervolgens te kijken naar de mensen die naar de film kijken. Zulke Truman Burbanken (het kijkende publiek) kun je toch niet haten?
Er zijn maar weinigen die het ‘zien’ of kunnen zien, of willen zien. Het ‘zien’ heeft iets raadselachtigs of zelfs iets magisch.
Het is als met dat beroemde plaatje van Jastrow/Wittgenstein waar je bv altijd een eend in zag totdat je er ‘plotseling’ een konijn in ziet. Hoe je tot dat inzicht komt: niemand die het kan zeggen.
Verder weet ik het ook niet. Ik denk wel dat een van de problemen die de Truman Burbanken van deze wereld parten speelt – en laten we wel wezen: iedereen heeft ooit in Sinterklaas geloofd, iedereen is ooit Truman Burbank geweest, ik iig wel- is dat ze TE VEEL denken te weten. Wat meer ‘niet weten’ zou meer op zijn plaats zijn, het ‘niet weten’ dat Socrates voor stond, denk ik nu aan.
Mbt dat niet weten heb ik een ander filmpje gevonden met een prachtige verbeelding over dat er niet in licht kleur zit (zoals Newton ons geleerd heeft) maar dat kleur een combinatie is van licht met donker (Goethe’s kleurenleer), waar Goethe zelf zo eerlijk was om te zeggen dat hij niet begreep wat hij zag, maar hij zag het wel (wat verbeeld wordt in onderstaand youtube filmpje). Dat soort van niet-weten, daarvoor heb ik ontzag en dat gevoel is iets wat ik de Truman Burbanken van deze wereld graag zou willen meegeven. Alleen dat laatste.. dat kan dus niet volgens de definities van de film The Truman Show.
Enfin, de middag is te mooi en gekleurd om daar nog dieper op in te willen gaan (gesteld dat ik het kan…), dus hier is dat filmpje waarin Goethe’s kleurenleer wordt verbeeld.
https://m.youtube.com/watch?v=vu_7uG6KlsU
Ik heb een stukje gezien van jou en Wybren, moet het nog afkijken. Die film is zeker een treffende allegorie. Wat Cees Mul in zijn comment beschrijft is ook zó herkenbaar…
Mooie tekst. En dan heb je het nog niet eens over preferente context, interpunctie en ‘loyale’ triangulatie tav eventuele preferente werkelijkheden…
preferente context… https://x.com/maximumpain333/status/1918632759792206200 Filosofisch gesproken gaat het nog veel dieper qua preferent ‘wetenschappelijk’ wereldbeeld.
Tussen alle bedrijven door fascineert mij “bewustzijn”. Als ik ’s morgens wakker word ben ik geen zombie; koffie maakt me wat helderder… Onze preferente werkelijk benoemt ons bewustzijn van jongs af aan als een soort epifenomeen van complexe materie… Wie staat er ooit stil bij de absurditeit daarvan? Iets gewoon benoemen zonder mechanisme van hoe wat waarom etc. is compleet nietszeggend. En toch… Enige vorm van bewustzijn lijkt me van jongs af aan essentieel voor de ervaring van leven. Eerder primair dan secundair… (Ervaring = subjectief.) Mijn opleiding ging enkel over externe zaken, zonder enige relatie met ‘bewustzijn’. (Objectieve waarneming.) Enige gevoelens hoorden er wel bij, maar dat waren chemische en hormonale zaken… Opnieuw absurd ten top. The map is not the territory. Wat ik zeggen wil: de preferente manier van zijn in onze westerse wereld is bij voorbaat diep gekleurd en gemanipuleerd van jongs af aan.
“Iets gewoon benoemen zonder mechanisme van hoe wat waarom etc. is compleet nietszeggend.” Dat vind ik niet. het kan heel belangrijk zijn om het te benoemen, ook als je niet doorgrondt. En ik denk ook dat het niet alleen in onze Westerse wereld zo gaat. Hier hebben we wel media die worden gezien als informatie-autoriteit.
Smile. U’re right. Alleen mijn veronderstelling rond mechanismes is al ernstig gekleurd. Ik hoop dat niemand meer externen tot autoriteit neemt rond info. Ondertussen heb ik nog nooit iemand iets zinvols zien melden rond bewustzijn en enig ‘materieel’ bestaan. (Behalve Arthur Young.) Daarop volgt voor mij: Als bewustzijn niet in de equation zit, dan gaat het toch nergens over? (Licht uitdagend bedoeld.)
Laten we het simpel houden: een wereldbeeld waar “bewustzijn” – dat m.i. essentieel is voor “zijn” – geen plaats heeft, heeft zichzelf bij voorbaat gediskwalificeerd. Ik zeg niet direct: de rest is flauwekul, maar wel: de rest is marginaal.
Ik hou van dit soort overpeinzingen, Anton. Dank.
Willem heeft al veel over de Truman show gezegd. Maar toch even wat scenes die ook relevant zijn: wanneer Truman per ongeluk een aantal cameralieden of technici ziet die achter een paneel zouden moeten zitten. Of wanneer hij opeens zijn overleden gewaande vader op straat ziet lopen. Ook mooi: als Truman probeert de stad te verlaten, en Christo (Ed Harris) vanuit zijn controle kamer files organiseert die precies opduiken als Truman die richting opgaat. Al die incidenten bij elkaar maken dat Truman steeds meer gaat twijfelen.
Dat gevoel had ik toen ik die persconferenties van het paar apart Mark&Hugo op tv zag. Was dit echt? Bijna niet voor te stellen. Ik heb alleen de eerste kunnen uitzitten, bij de tweede moest ik al afhaken. Slecht voor de bloeddruk. Of het toneelstukje van Bruno Bruins met dat gele papiertje. Over alle andere onzinnige propaganda hoeven we het hier niet te hebben. Ik verbaas me inderdaad over het feit dat zoveel mensen een andere werkelijkheid waarnemen. In het begin was het een raar, eenzaam gevoel, maar langzamerhand kwam ik op het spoor van gelijkgestemden. Eerst via de site van Maurice, en via die site op andere bronnen, waaronder het uiterst verfijnde virusvaria.
Over WO2: Ken je ‘Grijs verleden’ van Chris Van der Heijden? Dat nuanceert, zoals de titel al aangeeft op een mooie manier het zwart/wit denken. Is toentertijd veel discussie over geweest.
DE werkelijkheid bestaat eigenlijk niet. Denk dat wij het daar wel over eens zijn. Alles is een interpretatie, en afhankelijk via welke kanalen de informatie binnenkomt. Er zijn eigenlijk een paar keuzes: Je probeert van elk onderwerp de feiten te analyseren voordat je je er een mening over vormt. Voor mij is dat niet te doen. Als ik zie dat Jan Bonte alleen al over het Wuhan lableak een dikke trilogie schrijft, hoe moet het dan met het stikstof verhaal, de vaccinaties, de CO2 paniek? Allerlei andere dingen die we voor waar aannemen, maar misschien ook slechts meningen zijn. Een optie is om selectief te worden en sommige onderwerpen maar te laten gaan. Of op zoek naar mensen die de gebeurtenissen op een verstandige, redelijk onbevooroordeelde manier kunnen duiden. Die bestaan, je herkent ze aan hun twijfels. Op substack, de nieuwe wereld, Maurice etc. is gelukkig plaats voor tegengeluiden. De communicatie met mijn oude vrienden en grootste deel van de familie laat te wensen over.
Zo herkenbaar dat eenzame gevoel, Cees. En daarna al die gelijkgestemden tegen te komen. Zo ongeduldig dat het zo langzaam gaat nu. Of dat zelfs de meest wakkeren van toen nu weer slapen op andere onderwerpen. Opgegroeid in een sekte en al heel jong voelde ik dat het niet klopte. In juli 2019 tijdens een vakantie in Frankrijk kwam het woord “malade” steeds in mij op en ik dacht dat het eindelijk tijd was om een boek te schrijven over gezondheid maar ook de beklemming kwam terug die ik in de sekte voelde en nog regelmatig met grote gebeurtenissen in de wereld. Tijdens oud en nieuw het tegen mijn partner uitgesproken dat het heel groot ging worden. Deze zomer is het 6 jaar geleden en zullen wij weer door Frankrijk reizen maar het gevoel van vrijheid is nog steeds niet teruggekomen… Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik wel alweer drie broeken met wijde pijpen heb gekocht want in de mode 🤔☺️
Het Frankrijk van nu (ik reis er momenteel per fiets rond) is, net als NL, vergeven van de camera’s ‘om je te beschermen’. De nieuwe Europese werkelijkheid. :-(((
Zum kotzen.
https://www.trouw.nl/binnenland/het-coronavirus-stelde-artsen-voor-raadselen-vijf-jaar-later-kijken-ze-terug-op-hun-handelen~bcf2cb5f/
Mooi voorbeeld van de doorwerkende kracht van een preferente virus werkelijkheid.
Voorwaarden voor het vestigen van een preferente werkelijkheid lijken angst (Er is een pathogeen virus. En dat virus heeft een IFR van 5%) een autoriteit (WHO, Vereniging van intensivisten) die naast angstzaaien ook met verlossende antwoorden komt in de vorm van een protocol/maatregelen waarachter men zich kan verschuilen.
Met als gevolg dat men de ook voorkomende longembolieën niet meer ziet en uit angst voor besmetting, gegeven die hoge IFR men maar ter voorkoming van eigen besmetting intubeert en dikbuikige mannen op de buik legt omdat protocol aangeeft dat dit beter ventileert (en zodoende een mogelijke middenrifademhaling blokkeert?)
Men denk (nu) te weten hoe de hazen liepen maar zien niet dat men blind wc eend protocollen blijft volgen. (Zeg maar: alleen de haas uit het plaatje van Wittgenstein ziet maar niet de eend). Het is waarschijnlijk te pijnlijk om de aangerichte iatrogene schade met fatale gevolgen als individu te onderkennen. Men blijft veilig schuilen bij elkaar. (Een enkele uitzondering daargelaten:👍)
PS. En stel dat er geen sprake is van een pathogeen maar slechts een commensaal coronavirus: een ongewenste, onpreferente werkelijkheid. Wellicht ook hier?
Eenzaamheid valt nu mee, hoor c. Was vooral in het begin een vreemde ervaring omdat we bijna niemand kenden die ook kritisch was. En ik twijfelde sterk aan mijn waarnemingen. Mijn partner deelt hetzelfde wereldbeeld, dus dat is erg fijn. We wonen ook afgelegen in een buitengebied met veel natuur om ons heen. Een dochter en partner hebben het ook door. Ze werkt in de medische sector en heeft vaccinaties geweigerd. Daar is best moed voor nodig.
Ik neem aan dat Crocs onder korte broek niet als modieus gezien worden?:-)
Zijn wij juist niet allemaal op zoek naar DE werkelijkheid? Het echte verhaal, wie, op welk moment, wat heeft gedaan? De complexiteit is enorm en wordt m.i. opzettelijk vergroot. Iets met bomen en bos maar er wordt wel aan alle kanten aan geknabbeld. Ik blijf optimistisch dat we ooit gaan weten hoe de vork in de steel heeft gezeten. Of het ooit tot de massa gaat doordringen is natuurlijk een tweede.
Een aanrader voor de “eenzamen” onder ons:
https://de-verleiders.nl/producties/bureau-buitenschot/
Bijna uitverkocht dus opschieten!
Zes acteurs die een ander verhaal hebben dan het preferente. En een volle zaal die ook goed door lijkt te hebben dat we er op veel gebieden tussen worden genomen.
Alles komt langs, van de manier waarop de consultancybranch (Mc Kinsey) overal vingers in de pap heeft tot de huidige oorlogszucht. Ook mooi om te horen hoe de overheid geprobeerd heeft de Verleiders voor hun karretje te spannen.
De belangen zijn kennelijk heel groot!
“Je ziet het pas als je het door hebt”… Zei Johan Cruijff. En zo is het precies.
Veel draait natuurlijk om de vraag of je de overheid en allerlei instanties die (vaak financieel) gelinkt zijn aan de overheid kunt vertrouwen. En als je op een dag beseft dat overheden niet vanzelfsprekend het beste met je voor hebben, draait er iets en zie je met terugwerkende kracht hoe je in de luren bent gelegd. Hoe krachtig framing is. Oude beelden worden bijgesteld. Zoals ‘de moed’ van ons koningshuis in de oorlog. En ja (mooi voorbeeld) de verachtelijke slechtheid van NSBers. Overigens zijn overheden zelf natuurlijk ook vaak niet bij machte het roer recht te houden in het krachtenspel van big tech en big pharma en andere invloeden op de achtergrond. Neem Fleur Agema. Wat is er achter de schermen nou eigenlijk precies met haar gebeurd? Het is vechten tegen de bierkaai. Helemaal nu ook de media en de rechtspraak in de preferente werkelijkheid terecht zijn gekomen. Of was dat altijd al zo en viel het mij niet op omdat hun visie strookte met mijn denkbeelden?
Als ik probeer mensen een ‘niet-preferente waarheid’ in de maag te splitsen, is het mijn bedoeling dat er bewustzijn groeit. Zo veel inzicht dat de opmars naar een totaal gecontroleerde of social credit maatschappij kan worden gekeerd. Een maatschappij waarin onze digitale identiteit zo handig gekoppeld is aan onze digitale portemonnee, onze vaccinaties, gezondheidsinformatie ja … aan wat eigenlijk niet. Hier en daar nog wat fijne wearables waardoor onze hele gezondheidstoestand continu gemonitord kan worden. En waarom niet want zo heerlijk veilig en ‘je hebt immers niets te verbergen’.
Ik vind het een interessant idee dat al die volgzame schapen ook zorgen voor het soepel marcheren van onze samenleving. Maar als veel van die makke schapen hadden geweigerd groene vinkjes te halen, dan was een essentiële mijlpaal op weg naar totale controle misschien niet bereikt. Als die volgzame types nou eens consequent vaker contant gaan betalen, dan wordt het een stuk lastiger met het cbdc/de digitale euro. Altijd die domme trots dat je als early adopter al met je telefoon, met je horloge en straks met je onderhuidse chip? kan betalen.
Zo herkenbaar dat mensen informatie van internet wegzetten als onbetrouwbaar want ‘alles kan gefaked worden tegenwoordig’, maar het NRC kan je uiteraard volledig vertrouwen. Er valt geen speld tussen te krijgen. Toen ik een vriendin vertelde hoe benauwend en stigmatiserend ik de groene vinkjes vond zei je: “Ik snap niet waar je mee zit. Je moet het gewoon zien als een verkeersregel, zoals stoppen voor een rood stoplicht. Daar vind je toch ook niets van?”
Tot slot: dank Anton voor al je interessante artikelen. Je verwoordt het steeds zo prachtig: genuanceerd, beeldend en precies. Of zoals Cees Mul schrijft: ‘uiterst verfijnd’. En Willem… ik bekeek het boeiende interview van jou met Wybren van Haga. Heel belangrijk omdat jouw ervaring van binnen uit een nieuw aspect van de covid-gekte laat zien: fatale medische missers in diagnoses omdat er nog maar één ziekte kon bestaan (covid dus). Belangrijke informatie ook omdat dit feit iets gemakkelijker erkend kan worden binnen de heersende overtuigingen. Verder is het jou, als één van de zeer weinigen, gelukt stand te houden tegen de sterke stroom in. Diep respect! Vooral omdat je tegen de preferente werkelijkheid in durfde te gaan toen je nog volop ‘meedraaide in de Truman show.’
Je haalt me de woorden uit de mond, Elisabeth. Cruijff was een ziener. We zullen nooit weten of hij dit zelf allemaal wel door gehad zou hebben.
We kunnen misschien veel leren van met er Agema gebeurd is. Ik heb haar gezien bij de première van “Dood door Schuld” over het werk van Maurice de Hond. Daar kom je niet als je niet beseft dat de overheid op z’n minst een steekje heeft laten vallen door bewust aerogene transmissie te ontkennen.
Nu als minister van VWS is de kritische houding bijna volledig verdwenen. Ze moet zich hebben laten sensibiliseren. Hoe hebben “ze” bereikt dat Fleur weer het preferente verhaal is gaan verdedigen? En wie zijn “ze”? Is het geld? Of, “ik weet waar je kleinkinderen op school zitten”? Mogen we hopen dat Agema een mol is die straks met een schat aan informatie over de geheimen bij VWS naar buiten komt?
Mijn paar stuivertjes zet ik in op het landsbelang. En wat een goede move, juist een van de meest kritische mensen uit de tweede kamer op een post zetten waar ze niets anders kan dan zich conformeren aan het preferente verhaal. Ze moet gedacht hebben dat ze daar het verschil kon gaan maken. Tot de ambtenaren haar vertelden welke belangen er speelden.
Dus geen Agema die bij EVA en Bar Laat komt vertellen dat Maurice vanaf het begin gelijk heeft gehad, dat het SC2-virus in elkaar geknutseld is, dat er eerherstel komt voor dissidente artsen of dat er grondig onderzoek komt naar oversterfte.
Want in goed Nederlands: the stakes are too high. We hebben er de centjes niet voor. En we kunnen ons de maatschappelijke onrust niet veroorloven die onstaat als iedereen beseft dat mRNA niet het wondermiddel is dat ons is voorgehouden. Dus, net als bij Groningen en de toeslagenaffaire: vertragen tot de urgentie verdwenen is.
Tenslotte, prachtige laatste alinea, ik ben ook blij met alle stukken van Anton en de genuanceeree reacties daarop. Want hoewel niet eenzaam, wel het gevoel een soort relikwie te worden nu de aandacht voor corona wegebt.
De menselijke geest zal eerst een verklaring proberen te vinden om iets plausibel te maken i.p.v. andersom, meteen denken dat het een fout heeft gemaakt.
Dat is volgens mij ook het verschil tussen mensen “die het wel zien” en mensen “die het niet zien”.
Het laatste kost veel minder energie en is ook veel makkelijker. Aangezien de mens is geprogrammeerd om te overleven, zal de tweede soort met meer zijn, het kost minder energie.
Voor mijzelf heeft het ook met mijn vak te maken, vermoed ik. Ik ben altijd op zoek naar de uitzonderingen van een patroon. Als automatiseerder moet ik daar alert op zijn, want daar zitten de fouten in de programma’s.
Mijn geest is daar in getraind en ik laat het ook op het dagelijkse leven los.
Simpele vagen als:
Klopt dat wel?
Is dat wel logisch?
Zijn er geen uitzonderingen?
zorgen er voor mij voor dat ik zaken van meerdere kanten bekijk. Hierdoor valt mij veel vaker op dat zaken niet kloppen of dat zaken te toevallig samenvallen.
Als je het eenmaal ziet, dan zie je ook samenhang in berichtgeving. De framing zie je ontstaan zeg maar.
Zoals de “mazelen epidemie”. De berichtgeving volgde elkaar mooi op en er komen nu andere onderwerpen bij die mooi in het verlengde liggen (de oproep van de coalitie van zorgprofessionals voor meer vaccinatie).
Zie je dit niet, dan is de berichtgeving een bevestiging van je eerdere overtuiging en heb je totaal geen behoefte voor ontkrachting van je overtuiging.
Sterker nog, je zult er alles aan doen om deze in stand te houden. Overtuigingen zijn heel “hardnekkig”.
Veel stof tot nadenken, in het artikel en in de reacties.
“Ik vind het nu vanzelfsprekend dat de NSB één van de snelst groeiende partijen ooit in ons land was en hoe de media daaraan bijdroegen. (…)”
Ja, en m.m. de NSDAP in Duitsland.
Ik liep de helft van mijn tienertijd met stapels boeken alleen over WO-II de bieb uit, geobsedeerd als ik was door de grote waarom-vragen (het viel nog mee dat degeen die de boeken afstempelde nooit vroeg “Lees je ooit wel ’s wat anders?”). We praatten thuis ook heel veel over de oorlog, over het wat, het hoe, het waarom. Maar de belangrijkste vraag “waarom kon de Holocaust gebeuren?” bleef. Het begin van een antwoord vond ik in het Joods Historisch Museum: pas daar besefte ik hoe ongelooflijk klein de stapjes waren waarmee de bezetter de Joden afzonderde uit de Nederlandse samenleving. Elk stapje op zich leek maar klein t.o.v. het vorige, en daarmee eruit voort te vloeien. Eens een heleboel stapjes op weg en de tijd voortgeschreden, was er een glijdende schaal ingezet en de afstand van zeg, het 5e naar het 1e stapje al niet meer in beeld. Ongekende manipulatie.
Ik moet inderdaad bekennen dat in de ontwrichtende dystopie van de afgelopen 5 jaar de antwoorden zich verder hebben opgedrongen. Tot mijn afgrijzen. Niks “Nie wieder”. Het kan dat mensen die gestudeerd hebben, je bloedeigen familie, je dierbaarste vrienden niet beseffen dat ze het niet doorhebben.
Ik vind het wel goed, Anton, dat je schrijft “Daar is overigens niets minderwaardigs of doms aan.” Dat is zo, wij hadden hen kunnen zijn, zij ons. Minder dapper, minder open voor twijfel, andere afweging (wel/geen kwetsbare familie, wel/niet baan op de tocht, etc.), minder geleerd om zelf na te denken, te onderzoeken, geen nieuws etc. op TV* … Maar dat dekt niet alles. En bovendien, de “manipulatoren” zijn in principe ook gewoon mensen als ons, alleen met zeer verstrekkende verantwoordelijkheden / op machtsposities, gekozen door de bevolking en wel op de hoogte van het feit dat er gemanipuleerd en ronduit gelogen wordt. Van die mensen mag je eisen dat ze dapper zijn, een zaak van meer kanten kunnen bekijken, goed kunnen nadenken en redeneren en onderzoeken, integer zijn.
* Zelf nooit een TV gehad en zeer weinig TV gekeken (alleen als ik er niet onderuit kon), ben er totaal allergisch voor. Heb vaak gedacht dat er iets extra gebeurt als veel mensen op hetzelfde tijdstip naar dezelfde nieuwsuitleg kijken. Dat is wezenlijk anders dan een krant lezen en stoppen en nadenken, evt. iets opzoeken (“klopt dit wel?”) – zolang als je wilt – en weer verder lezen. Helaas heb ik nooit een goed onderzoek daarnaar gezien, en de controlegroep is klein.
Inderdaad, het artikel en de reacties laten mij niet los. Waarom zoveel kwaadaardigheid als men “er niets aan kan doen” door de “marketingstrategie” van kwaadwillenden. De ic-artsen waar ik onmiddellijk contact mee had en zelfs gesmeekt heb om de protocollen niet uit te voeren omdat het in mijn ogen moord was (is) dachten echt alleen maar aan hun hoge hypotheek en hielden zich op illegale feestjes nergens aan. Opmerkingen als “na het klappen nu de flappen!” Ik kende heel wat zogenaamde zorghelden en werd toen al uitgesloten omdat ze mij maar vervelend vonden zolang de bouwmarkten maar open bleven en ze met collega’s dansjes in de lege gebouwen konden oefenen. Met schoenen aan op de lege operatietafels en verkleed met de zogenaamde schaarste beschermingsmiddelen. De foto’s heb ik nog… Boos, nee kwaad, nee woedend ben ik nog steeds maar dankbaar dat er nog goeden onder al die kwaden in de zorg zijn. Persoonlijk ken ik er geen één. Gelukkig ook niet eenzaam meer hoor want mijn familie liet zich snel overtuigen dat het niet klopt(e). Het kostte banen, opleidingen en veel verdriet om alles wat niet nodig is en toch gebeurt… Cees, crocs zijn in de mode 😎
Nog even iets over de ‘preferente werkelijkheid’. Namelijk dat ik het niet altijd even fijn en gemakkelijk vind er buiten te leven. Als mijn dochter vraagt of ik een trui voor haar wil breien vraag ik me tegenwoordig bezorgd af hoe lang ze ‘m zal kunnen dragen. Als mijn zusje eind dit jaar wil ‘overkomen’ uit Amerika denk ik ‘ik hoop dat het dan nog geen oorlog is hier’. Ik voel al een paar jaar geen ‘onbepaalde, toekomstige tijd meer’. De toekomst is begrensd geraakt.
Een paar maanden geleden maakte ik een praatje met een oprecht aardige marktkoopman. Hij vertelde dat de zoon van een vriendin heel plotseling was overleden. Een man van in de 40. Ik zei zoiets als: ‘Ja, die vaccins lijken niet helemaal onschuldig te zijn geweest’. Waarop hij zei: “Ik ben blij dat die vaccins er waren en ik heb heel veel vertrouwen in onze regering”. Hij zei dat zo aandoenlijk lief, zo blij en vol vertrouwen inderdaad. En ik was een moment bijna jaloers op zijn zonnige blik op de wereld, zijn onbekommerd kunnen leven in een wereld die goed en het vertrouwen waard is.
Met verschillende dichtbije vrienden, soms al 40 jaar lang, voel ik een verwijdering. In 2021 was ik asociaal omdat ik geen prik wilde, ik was een complotdenker toen ik durfde te suggereren dat ons onterecht angst was aangejaagd met covid. De vaccins zelf laat ik er altijd buiten. Die zitten erin en dan kunnen mensen het maar beter vertrouwen. Maar als ik dan een gesprekje opende over corona toegangsbewijzen of het inenten van jonge kinderen, etc, dan kwamen er standaard alleen maar hele heftige emoties terug. Vooral extreme woede. En daarna is het soms weer gelijmd (we praten er niet meer over) soms niet. Maar het is daarna (voor mij) nooit meer hetzelfde geworden. Niet uitsluitend vanwege covid, maar omdat er met het zien wat er rondom covid is gebeurd zo veel meer ‘mee komt’. En dat je op een gegeven moment het gevoel krijgt dat je niets meer kunt zeggen over dingen die je echt bezig houden en dat je deels in een parallel universum bent gaan leven. Dat je veel nieuws anders interpreteert. Dat er een basis is weggevallen die er eerder altijd vanzelfsprekend was.
Herkennen jullie dit?
Helemaal, Elizabeth. Mijn ex heeft boezem fibrillaties net als veel mensen om haar heen. Mijn schoonzoon van in de 30 plots een hersenbloeding, vrienden van hem in het ziekenhuis met een ‘vleesetende bacterie’ en andere infecties. Jonnie Boer? Spontaan een long embolie. Indiase collega heeft exact sinds de injecties sterk verhoogde aantallen leukocyten (witte bloedlichaampjes). Altijd ziek, opgezwollen pijnlijke milt. Hoe weet hij dat zo zeker? Omdat zijn bloedwaardes heel regelmatig getest werden omdat zijn ouders diabetici zijn en regelmatig getest werden waarbij hij ook zijn bloedwaardes liet testen. Hij wilde niet geprikt worden, maar moest omdat hij anders niet kon reizen (om zijn familie te zien). Ik heb hem aangeraden om contact op te nemen met NTG om naar alternatieven te zoeken. De traditionele medici weten het niet. Vaccinatie schade komt niet in hun vocabulaire voor.
Ik ken er zoveel meer, maar dat is allemaal anekdotisch, en het is nooit gepast om vragen te stellen op die momenten dat mensen leed ondergaan. Het is te groot om aan het licht te komen denk ik. Het moet onder de pet blijven totdat mensen het vergeten zijn.
De kunst is denk ik om het te blijven zien maar je niet teveel mee te laten slepen. Ikzelf probeer nog steeds zoveel mogelijk te begrijpen, maar ook open te staan voor andere inzichten. Feitenkennis (Hans Rosling) is essentieel. En ondertussen vooral ook hele andere, leuke dingen te doen. Elk goed gesprek is er een.
Dat herken ik. Plato herkende dit ook. Ik kan het niet zo mooi navertellen als in het boek staat (De Staat), maar als je het gevoel van de parallelle wereld wilt begrijpen vanuit Plato, dan staat dat eigenlijk vlak voor de allegorie van de grot beschreven. Daar maakt Plato duidelijk dat we, met name via de zogenaamde wetenschap, in een schijnwereld terecht zijn gekomen omdat de wetenschappers, ook uit Plato’s tijd, niet kunnen zien, maar slechts de vorm (procedure) kunnen napraten zonder de inhoud te kennen en daarmee denken de werkelijkheid te beschrijven en als zodanig ook worden geloofd. Wie niet aan dat schijnbestaan wil meedoen zal zichzelf in een andere wereld moeten plaatsen; de vrijwillige excommunicatie of parallele wereld lees ik daaruit waarbij je, tragisch genoeg, de feeling kwijtraakt met allen die wel in het schijnbestaan geloven.
Plato komt daarna met de allegorie van de grot, die wat moeilijk te begrijpen is (vind ik), want, stelt Plato, als iemand uit de grot verdwijnt (de zon heeft gezien) wil hij er toch ook altijd weer inkomen, wat alleen kan, volgens Plato, als je de individuen die in de grot wensen te blijven verkeren op een bepaalde manier gaat voorliegen (de nobele leugen). Maar er zit wel iets in… want, wie de waarheid vertelt aan een persoon die de schaduwen van de grot prefereert boven de zon krijgt een hoop agressie over hem heen (in het slechtste geval) of een totaal niet begrijpen blik (stupiditeit) die we denk hier allen ook wel kennen op het moment dat je iets vertelt aan een covid gelovige wat… niet binnen dat geloof past.
Of dat is wat ik uit de Staat van Plato en de Grot teruglees.
Als ik eea op mijn eigen leven terugplaats, kom ik uit bij Sinterklaas. Op een gegeven moment wist ik dat ie niet bestond. Maar andere vriendjes/klasgenootjes geloofden nog wel. Die ging ik niet proberen te overtuigen van het niet bestaan van Sinterklaas: enerzijds omdat ik dat niet mijn verantwoordelijkheid vond (was aan de ouders dan wel de klasgenootjes/vriendjes zelf), anderzijds omdat ik het feestje (in het geloof van Sinterklaas) voor de ander niet wilden verstoren. Ik denk dat deze afstandelijkheid de juiste instelling was/is.
Wat de afstandelijkheid tot geloof (van Sinterklaas voor volwassen, bv covid) moeilijk maakt, is dat Sinterklaas niet alomtegenwoordig was/is, itt bv het covid sprookje waarvoor we met ons allen twee jaar op en af in lockdown hebben gezeten. Ook ga je niet dood als je als kind gelooft in Sinterklaas, terwijl je als je als arts (alleen maar) gelooft in covid, dan… maar ik herhaal mezelf.
Volledig. Het betekent natuurlijk wel dat wij ons er veel te druk over maken. En dat terwijl ik veel vrienden ooit het bekende why-worryfilmpje heb gestuurd:
https://youtu.be/9YRjX3A_8cM?si=e6bZugafmn2kv8Fi
Kennelijk werkt het niet als iets je echt bezighoudt of als je denkt dat er groot gevaar dreigt voor jezelf of je naasten. Dan neemt toch ons krokodillenbrein het over.
Ik heb wel een soort tactiek ontwikkeld voor het herkennen van andere recalcitrante mensen.
Voorzichtig een hoekje lostrekken door over mijn stokpaardje (aerogene transmissie) te beginnen. Geen interesse —> koetjes en kalfjes. Blijf bij één onderwerp en neem daarvan het minst controversiële element. Gaan ze daar in mee dan kun je vaak een stapje verder komen.
Toch al heel vaak meegemaakt dat mensen volledig op mijn golflengte zaten. Want het is heel digitaal: als je erachter bent gekomen dat er veel niet klopte van het preferente corona-verhaal dan is het een stuk makkelijker om wat te gaan twijfelen aan de (grote) rol van humaan CO2 bij klimaatverandering.
Je vindt ze vooral bij praktische mensen. Theoreten vertrouwen veel te vaak blindelings op de modellen van andere theoreten en verschuilen zich veel te vaak in het “bewust onbekwaam” als het niet hun vakgebied is.
En zoals al verderop gezegd, groot genoegen beleefd aan de topacteurs van de Verleiders. Uit de hele voorstelling blijkt dat de vijf heren en één dame donders goed beseffen hoe de wereld in elkaar zit en Pierre Bokma als meesterconsultant is haast nog vileiner dan z’n Duitse leraar.
Geen slechte mensen om mee in een parallelle wereld te zitten!
Wat leuk reacties te lezen op mijn vraag ‘herkennen jullie dit?’ En ik herken trouwens ook jullie wijze advies: wees er niet te veel mee bezig! En vooral niet op een bezorgde/angstige manier. Inderdaad erg belangrijk jongens. Dank jullie wel. Mijn zoon zegt vaak dat ik nodig het boek ‘Don’t give a fuck’ moet lezen. Kortom: leef er een beetje langs, wind je niet te veel op en maak het goed voor jezelf.
Ik herken trouwens ook ‘het terrein verkennen’ met een relatief onschuldige opmerking. En soms blijkt een vage bekende onverwacht een zielsverwant en zit je zo maar in een hartverwarmend gesprek. Op die momenten is het inderdaad lang niet slecht in de ‘parallelle wereld’.
Ik heb nooit de neiging onbekenden en totaal onbewuste mensen te willen informeren, maar bij mensen met wie ik al een half leven optrek… is het dus lastiger geweest. Het landschap is nu wel in kaart gebracht, maar het heeft me meer emoties gekost dan goed was.
En Willem, de allegorie van de grot is inderdaad zo verhelderend en zo van toepassing op deze tijd.
En Rob ‘Why worry’ is een geweldig goed, belangrijk en vermakelijk filmpje!
Het why worry argument is waar en niet waar. Het is, als ik zo vrij mag zijn, een Rabbit-Duck Jastrow/Wittgenstein illusie. Het is maar hoe je er naar kijkt.
Enerzijds ben je af van dat knagende verantwoordelijkheidsgevoel op het moment dat je je schouders kunt ophalen voor iets wat je toch niet kunt veranderen. Dat is het argument van de goeroe als ik het goed begrijp. Daar zit wat in. Het is de eend zeg maar in de rabbit-duck illusie.
Anderzijds mag je je verantwoordelijkheid nooit duiken. Dus als je ziet dat mensen zichzelf totaal de vernieling indraaien, dan mag je daar niet je schouders over ophalen, je moet iets doen, zelfs als je niets kan doen. Deze zijde (de haas zijde in de rabbit-duck illusie) wordt prachtig verbeeld door Madelein Stowe in Terry Gilliam’s film Twelve Monkeys. En waarin zij (als psychiater die een boek heeft geschreven) de mythe van Cassandra toelicht. Cassandra kon de toekomst voorspellen (een gave), maar werd door de goden gestraft dat zij niets aan die toekomst kon veranderen.
(Die mythe is toch wel heel ingenieus verbeeld in de film twelve monkeys: een andere film die op mijn lijstje van favoriete films staat, en waar ook veel over de covid periode verteld wordt, net als in The Truman Show.)
Het enige wat ik niet met de mythe van Cassandra, dan wel Gilliam’s vertaling van de mythe eens ben, is dat het Cassandra zijn een straf is. Ja, het is niet fijn om nodeloos toe te moeten kijken hoe mensen zichzelf de afgrond in storten. Maar door het op te merken kan je je in ieder geval zelf niet kwalijk nemen dat je geen gevoel hebt. Niet alles in het leven is leuk om te moeten aanzien. Maar je hebt wel het lef en de menselijkheid om het aan te zien, om het te beschrijven, wellicht zonder dat het ook maar iets oplost voor de ander. Maar voor je zelf maakt het volgens mij een wereld van verschil door het wel te zien en te documenteren.
En toch zijn er ook dagen dat ik de goeroe (van het why worry) aanhang. Het is maar hoe je ergens naar kijkt. Wel is het rijkdom als je iets van meerdere kanten kunt bekijken. Misschien is dat de les of het ware wezen achter de parallelle wereld. Op het pedante af is ook daar iets moois over gezegd in de literatuur, iets wat ik aanhaal in een manuscript, waar ik schaamteloos naar verwijs (maar je hoeft het niet te lezen), en samengevat wordt door Yeats die schreef,
‘There is another world, but it is in this one.’
Manuscript: https://bvnl.nl/wp-content/uploads/2025/01/06-Over-het-nemen-van-verantwoordelijkheid.pdf
Ik heb wel eens geprobeerd te achterhalen hoe Gillian nu denkt over de laatste ontwikkelingen maar was teleurgesteld dat hij ook lijdt aan het Trump Deraingement Syndrome.
Naast 12 monkeys heeft hij ook Brazil gemaakt, dan verwacht je wel meer!
Helaas is totale transparantie voor de meerderheid waarschijnlijk te belastend. Zo hielden ze Truman zo lang in zijn Show: onzekerheid is bedreigend. Dit staat volgens mij los van opleiding en intelligentie.
Je kan hier of daar schrijven wat je wilt er zijn kennelijk D66 ambtenaren die voor ons bepalen wat wij wel of niet willen. Oftewel er is geen democratie.
We worden het idee opgedrongen dat we ook maar iets te vertellen hebben.
Dat is een totale illusie jammer genoeg.
Niet 100% connectie met het oorspronkelijke onderwerp, maar toch ook weer wel.
https://blog.maryannedemasi.com/p/merck-rigged-gardasil-trials-to-conceal
Gardasil is bllijkbaar een HPV vaccin. Men heeft het falen van deze tests verborgen in honderden pagina’s semi-wetenschappelijk geneuzel. Jongeren zijn via overheidspropaganda gepusht om deze vaccins tot zich te nemen. Dick Bijl heeft hier uitgebreid over gepubliceerd. Peter Gotzsche spant blijkbaar een rechtszaak aan tegen Merck.
Misschien al gelezen. De inhoud verbaast me niet. Dat Merck en de controlerende autoriteiten frauduleus zijn en bewust kiezen voor het uitrollen van dubieuze vaccins zou niemand moeten verbazen. In het verleden zijn de diverse farmaceutische bedrijven al tot miljarden boetes veroordeeld.
Wat wél verbazingwekkend is, en in lijn met de preferente context in het artikel, is het feit dat men ondanks al deze feiten er in is geslaagd om de wereld ervan te overtuigen dat vaccins een groot goed zijn en miljoenen levens hebben gered. En dat men blijkbaar een grenzeloos vertrouwen heeft in de farmaceuten en door deze zelfde farmaceuten gesponsorde controlerende instituties.
Decennia, en misschien wel eeuwen van overheids propaganda en manipulatie hebben ervoor gezorgd dat ‘vaccins’ (er zijn allerlei soorten) als groot goed worden gezien. Ik heb het ook lang geloofd. Bewondering voor Door Frankema en de mensen om haar heen. Bij mij drong de realiteit pas door toen men de mRNA ‘vaccins’ gedwongen ging uitrollen. Ging er in eerste instantie van uit dat de ’traditionele’ vaccins een stuk veiliger zijn dan de mRNA’s. Dat is meestal ook zo, maar dat komt vooral doordat de mRNA’s extreem veel bijwerkingen veroorzaken, en in nog niet eerder vertoonde volumes zijn uitgerold. Tot ik me erin ging verdiepen. Ook de ’traditionele’ vaccins zijn niet ‘safe and effective’. En dan ben je zomaar een antivaxxer:-)
En een antivaxxer staat gelijk aan een terrorist? Iedere provaxxer is blijkbaar preferent. In het eerste c-prikjaar sprak mijn kind zich uit op toen nog twitter. Het uitspreken ging over gezonde voeding (afgestudeerd op dit gebied). Al snel kreeg mijn kind volgers en tot onze verbijstering ook een oudpolitieman, wethouder geweest van een grote stad en op dat moment burgemeester in een ander stadje. Na wat speurwerk bleek deze man al jaren in de Vaccinatiealliantie deel te nemen. Google “vaccinatiealliantie” Sinds maart 2019 opgericht door vws en daar gaat het al over “desinformatie bestrijden”. De man had totaal geen belangstelling voor gezonde voeding…
Ja Cees, zo word je van de weeromstuit een anti-vaxxer. En het is meer dan grappig dat ‘de bijwerking’ van al dat gepush is dat er steeds meer mensen anti-vaxxer en kritisch vaxxer worden. Misschien kunnen ze ons dat ‘kunstje uit 2021’ niet opnieuw flikken.
Als ze in 2021 hadden gezegd: ‘hier is een een vaccin, het lijkt wat te helpen, neem het voor de zekerheid’… dan was er geen polarisatie ontstaan en geen brede twijfel aan vaccins. Ja, de vertrouwde dktp, nog zo verbonden met onze jeugd toen alles nog goed… in ieder geval beter… was of leek??? De twijfel neemt hand over hand toe!
En Willem wat de ‘worries’ betreft denk ik dat verantwoordelijkheid nemen en ‘worried’ zijn vaak uit elkaar voortkomen, maar niet per se hetzelfde zijn. Als je je verantwoordelijkheid kunt nemen zonder bezorgdheid of angst ben je waarschijnlijk effectiever en in ieder geval is het een stuk beter voor je eigen gezondheid.
Cees, jouw verhaal is mijn verhaal.
Ik moet wel zeggen, dat ik na de Mexicaanse griepprik – die ik naar later bleek niet vertrouwde – een gezonde argwaan heb ontwikkeld. Zeker na het zien van de Zembla-repo starring Ab O. Mijn meiden zijn dan ook niet geprikt met het Gardasil-gif.
Toen ik een docu over de, soms fatale, bijwerkingen van Diclofenac (volgens mij ook met Peter Gotzsche en Dick Bijl) zag, werd ik nog wat verder wakker geschud.
Rutte (die ik al voor geen cent vertrouwde) en Hugo met hun absurde pushen en het ontkennen van natuurlijke immuniteit, deden de rest.
Mijn jongste vroeg me vorig jaar: ‘Met wat je nu weet, zou je ons laten prikken met de kindervaccinaties?’
Toen twijfelde ik nog een beetje. Nu niet meer! Door Frankema is een heldin!
Ik heb in 2019 nog wat vaccinaties genomen. Vanwege een zakelijke trip naar Vietnam. Ik denk Tetanus and Hepatitis B. Zou ik nu ook niet zo snel meer doen. Sinds mijn 60ste uitnodigingen ontvangen voor de griepprik, maar nooit genomen. Nu officieel van de lijst van mensen die een uitnodiging ontvangen. Nut is nooit bewezen, wat overblijft zijn de risico’s die ook nog nooit in kaart zijn gebracht. Roman Bystrianik’s substack is interessant om te lezen. Vol met grafieken die aantonen dat de bekende ziektes al bijna of compleet waren verdwenen toen de vaccinaties werden uitgerold. Hygiëne, betere voeding, minder giftige stoffen(DDT), betere leefomstandigheden. Door Frankema haalt in haar boek deze grafieken ook aan.
Ik zou graag eens een serieuze discussie zien tussen voorstanders zoals Abje O. met goed onderlegde critici, iemand als Dick Bijl.
Misschien een idee voor de Nieuwe Wereld. Zal eens een suggestie posten daar.
Over anti-vaxxers, lees ik bij Multatuli (in zijn boek over specialiteiten=experts, dd 1871) het volgende
‘Waarheden:’
‘Dat de vaccine nadelig werkt op de gezondheid’
En
‘De tegenstander der vaccin is vooral tegenstander van gedwongen vaccinatie.’
En
‘Hoe men oordele over de doelmatigheid van t inenten zelf, iedere vrijzinnige moet erkennen dat het dwingen daartoe een middeleeuws gruwel is.’
En
‘Welke zekerheid heeft men dat het kunstmatig bestrijden der natuurlijke pokziekte niet het overbrengen van syphilis en tering veroorzaakt?’
En
‘Doch ook zonder deze treurige mogelijkheid [van het veroorzaken van ziekte door vaccin] blijft het altoos de vraag of het voorkomen van ziekte- anders dan hygiënische weg natuurlijk- wenselijk is?’
En
‘Men hecht teveel gewicht aan de opmerking dat er sedert de inenting met koepokstof minder personen aan de pokken sterven. Dit bewijst niet veel. De vraag is of daardoor de algemene gezondheidstoestand is verbeterd.’
En
‘Met het oog op de mening van Hippocrates, dat ziekte een genezingsproces is, meen ik deze vragen te mogen stellen’
Moge bovenstaande vragen van Multatuli al niet aangeven dat er sinds 1871 weinig veranderd is over de opinie van het hoe, wat en waarom van vaccin, is dat nog niet alles.
Multatuli zegt:
‘Hoe […] een regering haar dwangstelsel [van het vaccineren] durft blijven handhaven is mij een raadsel. Zo ooit, dunkt me, kwam hier het in dubio abstinae te pas!’
Aldus Multatuli in 1871.
Ik vind dat er weinig veranderd is in 150 jaar tijd!
Ik verslond zijn aforismen vroeger maar deze zijn mij toen ontgaan. Wat een genie was die man toch.
Met gezondheid en oorlog als rode draad is het erg vervelend dat zowel ons idee van gezondheid niet klopt maar ook de reden waarom we oorlog voeren.
Zijn wij werkelijk zo simpel te manipuleren dat het herhalen van boodschappen al voldoende is?
De schijf van vijf is een gedrocht voor minstens 75 % van onze medemens.
Griepvaccins moet je weigeren als je leven je lief is en dat geldt voor eigenlijk alle vaccins.
Maar IK roep niet op tot een boycot alleen tot een wereld waarin het een ieder vrij staat te beslissen over zaken die te maken hebben met de integriteit van jou als mens.
Als ik honderden keren per dag achtervolgd dien te worden met het idee dat ik iets moet doen voor een ander waar ben ik dan? Ik wil zelf kunnen beslissen in alle vriheid en ja waar is die vrijheid gebleven?
Het is natuurlijk fout dat Putin een oorlog begon daar wil ik niets in sugar coaten.
Maar waarom denken wij dat we democratie moeten brengen op de manier waarop we bekend zijn?
In Iraq, Libië, Afganistan en zo kan ik door en door gaan zijn mensen gedood omdat wij ons zogenaamd superieur wereldbeeld opdringen.
De schijf van vijf voor iedereen?