Onze overheid past redelijk op de winkel -de meningen zijn verdeeld en zo hoort het ook- maar het blijken bepaald geen crisismanagers daar in Den Haag. De samenleving bezwijkt onder hun goede bedoelingen.
Het systeem faalt ontegenzeggelijk bij gebrek aan een correctiemechanisme voor beleidsdwalingen (zie previous post). Meer ingebouwd tegengeluid is gewenst, zoals elk kabinet ook een corrigerende Tweede Kamer met een stevige oppositie nodig heeft. Het oude vaccinatiemantra (“houd het maar een beetje stil, het is echt het beste voor hun”) kan echt niet meer in deze tijd en zeker niet bij ingrepen met deze impact en voelbare effecten voor de hele bevolking. Behalve dan de mensen die om een of andere reden niet hoeven te Zoomen maar in plaats daarvan bijvoorbeeld in het Catshuis bij elkaar komen.
Als alle neuzen werkelijk één kant op staan, zoals dat nu vanuit de WHO imponerend is georkestreerd, leidt dat tot tunnelvisie, massavorming, kortom: richting ravijn denderende treinen met een staart van lemmingen achter zich aan. Alle mogelijke correctie is vooraf geneutraliseerd.
Hoe pak je zo’n crisis dan wel aan?
Stefan Noordhoek gaf een mooie opzet in een comment op FB, met veel vragen. Een pareltje dat ongetwijfeld snel wegzakt in de woordenbrij. Met Stefan’s instemming deel ik dat pareltje:
Bij elk (serieus) probleem zou je een aanpak willen hanteren langs een logische lijn. Voor de ‘Corona-crisis’ zou ik dan denken aan iets als de volgende vier simpele denkstappen:
- Wat is precies het probleem
- overlijden?
- verloren levensjaren?
- capaciteit van de volksgezondheid?
- angst?
- Hoe groot is het probleem
- in vergelijking met andere soortgelijke problemen?
- Met andere besmettelijke ziekten, virussen zoals Influenza A/B, Rhino, andere coronavirussen, of met andere ziekten en andere risico’s voor de volksgezondheid?
- in historisch perspectief?
- Hoe verhouden deze problemen/crises zich tot recente tijden (1-20 jaar)? Hoe vergelijkbaar zijn ze, wat is er anders, wat veroorzaakt het verschil?
- in verhouding tot andere problemen?
- Welke andere uitdagingen hebben we nog meer als samenleving (volksgezondheid, maatschappelijk, economisch, internationaal, menselijkheid, enz)?
- in vergelijking met andere soortgelijke problemen?
- Wat zijn mogelijke oplossingen, qua
- mitigatie?
- proberen verspreiding te bevechten via “maatregelen” gericht op de niet kwetsbare 98,5% van de bevolking
- vaccines
- adaptatie?
- immunostimulering
- profylaxe behandelingen
- medische behandelingen
- bescherming van de kwetsbaren 1,5%
- aanvaarding?
- Het leven houdt een risico in, geboren worden is een garantie om een keer te sterven
- mitigatie?
- Wat is de “kosten/baten”-verhouding van deze mogelijke oplossingen
- op sterfte?
- op verloren levensjaren?
- voor de volksgezondheid (nu en in de toekomst)?
- voor de geestelijke gezondheid?
- voor de economie?
- op het ondernemerschap?
- voor de burger- en mensenrechten?
- … enz.
Om op basis van de invulling van deze 4 punten te komen tot een gewogen, proportionele en effectieve aanpak van het probleem. Ik ben benieuwd of jij het met me eens bent dat:
- deze 4 stappen eigenlijk in het geheel niet zijn genomen in deze logische samenhang?
- de definitie van ‘het probleem’ in termen van ‘besmettingen’ (in werkelijkheid: positieve PCR-tests) geen goede, betrouwbare of ook maar enigszins relevante keuze is?
- dat de inschatting van de impact van ‘het probleem’ obv historische data nog steeds node mist (in termen van cijfers over totale bezetting / weekcijfers op IC, op gewone bedden in de afgelopen jaren) of niet wordt meegewogen (oversterfte is niet buitengewoon indien 2018/19 wordt mee bekeken en rekening wordt gehouden met populatieveranderingen)?
- dat er van alle mogelijke ‘oplossingen’ alleen is en wordt gekeken naar 4.1 (mitigatie) en alle adaptieve oplossingen 4.2 (adaptatie) niet alleen niet zijn overwogen, maar zelfs actief tegengewerkt?
- het allerbelangrijkste, dat er op geen enkele manier een impact-assessment is gemaakt waarin het middel tegen de kwaal is afgewogen. Laat staan dat deze kwantitatief is gemaakt?
Zou het jou uitmaken als door de maatregelen er alleen al 100x (10-1000, en ja daar zit wel heel veel onzekerheid in, dat klopt) meer schade aan volksgezondheid wordt veroorzaakt dan dat het winst zou opleveren? Uitgedrukt in verloren/gewonnen kwaliteitslevensjaren?
Zou het jou uitmaken als we in het ‘gevecht’ tegen een gemiddeld (on)gevaarlijk virus, onze rechtstaat, onze grondrechten en onze samenleving volledig omgooien naar een wereld waarin iedereen schuldig (want ‘besmettelijk’) is tenzij je je onschuld kan bewijzen (vaccinatiebewijs)?
Een samenleving waarin we te pas en te onpas, op basis van paniek over een volgende ‘bedreiging’ allemaal van de ene op de andere dag ons meest basale grondrechten kunnen verliezen? En alle vrijheden ontnomen kunnen worden?
Tot zover Stefan. Vragen stellen moet. Als je geen antwoord hebt op die vragen moet je bij jezelf te rade gaan in plaats van uitvallen naar de vragensteller zoals de Jonge dat deed bij van Haga.
Als toevoegingen -ik heb ze niet als vraag geformuleerd- zou ik willen noemen:
- Bepaal de (waarschijnlijk) relevante expertises voor het vinden van oplossingen. Die kunnen per oplossing verschillen en door de tijd veranderen. Stel een diverse groep samen en vorm evt. on-the-fly commissies per mogelijke oplossing.
- Een basisfunctie binnen de groep adviseurs moet altijd zijn: het monitoren en serieus nemen van tegengeluid. Of het nu wetenschappelijk onderbouwd is of ongegronde angst. De adviesgroep heeft de waarheid niet in pacht! Als ze denken van wel, zijn ze aan vervanging toe.
- Laat de journalistiek in hemelsnaam op zijn beloop. Ten eerste is er in de huidige deplorabele staat toch niet veel serieus tegenwicht te verwachten van de Keulemansen cs. Mocht dat wel komen, dan zal dat zeker onrust en twijfel teweeg brengen. De covid-crisis legt echter bloot welke rampen er ontstaan als journalistiek en rechtspraak beide in de zak van de overheid zitten.
- Voor de disfunctionele onmacht van de Tweede Kamer geldt dat die alleen via stemgedrag competenter is te maken.
