‘Stel je voor dat er een vaccin is dat zó veilig is, dat je gedwongen wordt om het te nemen, voor een ziekte die zó dodelijk is, dat je je eerst moet laten testen om te weten of je ermee besmet bent.’
Die gaat al een tijd rond maar Oei oei! Wout Weghorst moet door het stof na een Insta-post.
https://www.vi.nl/nieuws/weghorst-door-het-stof-na-kritische-corona-posts-op-instagram
- Je wordt wel vaker gedwongen tot het doen van superveilige dingen (helmen, arbo e.d.).
- Je wordt ook vaak getest of nagekeken op dodelijke aandoeningen. Juist op dodelijke ziektes, die moeten bij uitstek vroeg opgespoord worden.
Wat is hier eigenlijk het probleem? Dat is de vorm.
“Gedwongen vaccinatie” is een onderwerp dat aandacht verdient en ook krijgt. Gedwongen vaccinatie zit er aan te komen, bijvoorbeeld als je naar het buitenland wil, of naar een theater. Net zoals nu de scholen worden gesloten om jonge ouders het werken onmogelijk te maken. Dat is “dwingen”, iets anders dan “verplichten”. Verplichte vaccinaties worden tot dusver door vrijwel iedereen afgehouden, een enkele rabiate idioot daargelaten.
Wat dat aforisme zo sterk maakt is dat het dus inhoudelijk een adequate beschrijving van wat er op dit moment gebeurt. Het is hier alleen wat geestiger geformuleerd door het in tegenstellingen te presenteren. Het lijkt raar om gedwongen te worden tot iets wat veilig is en net zo raar lijkt het dat je doodgaat aan een ziekte waarvan je niet eens weet dat je hem hebt. Dat is speels omgaan met taal waardoor er tegelijkertijd verschillende perspectieven verschijnen.
Ook de stijlfiguur kent een eigen geschiedenis waaraan we de satire herkennen.
De vorm van dit meme is de linkerhelft van een tweeledige voorwaardelijke constructie als “Als je…” + situatiebeschrijving + “dan moet je..”, “Stel je voor dat…” + situatiebeschrijving “”…dan zou…”. In het Engels: “When I … then” etc.
Daar hoort dus een tweede lid achter: “…dan zou…”. Dat lid wordt nu weggelaten. Het is een stijlfiguur die populair is op social media, waarbij het tweede deel vaak wordt ingevuld door een afbeelding. Maar nu is er ook geen afbeelding.
Het aardige van het volledig ontbreken van het tweede deel is dat je als lezer min of meer gedwongen wordt om de “als – dan’ constructie af te maken. Dan ‘herzie’ je het eerste deel, haalt dat voor je geestesoog en herkent iets: in dit geval kom je tot de ontdekking dat de als hypothetisch gestelde situatie eigenlijk gewoon een beschrijving is van de werkelijkheid maar je had het niet door vanwege de vorm.
Het moment van die ontdekking is waar humor ontstaat. Of liever: waar je humor van kunt inzien, mits je de juiste geestesgesteldheid hebt. Leef je in doodsangst, dan is het lachen je meestal wel vergaan, dan is er geen ruimte voor andere perspectieven dan je eigen ontsnappingsroute.
De angstcampagnes hebben goed gewerkt
Een publieke figuur kan zich niet permitteren om zoiets uit te leggen. Daar zijn mensen door de overheid te bang voor gemaakt. Als je om iemand zijn doodsangst lacht wordt dat niet op prijs gesteld, dat zie je bij religies ook. Dat gaat te diep. Dat kun je gewoon beter niet doen, of die mensen nou achterlijk zijn of niet. Die mensen hebben alleen hun gevoel als kompas. En hun overtuiging, net als virologen.
Irrationeel gedrag kenmerkt zich door een enorme R-waarde en een verhoogde IFR.
